Podręcznik Zaręby5

Innym inspirującym przykładem jest rejon lepelski, nazwany przez miejscowych liderów „Krainą żółtych lilii wodnych i siwych głazów narzutowych” (Kpań a('mti.i\ ky biiihhok u cc.ti,i\ Ba.iy HOB). Jest tu ponad 120 jezior, a wśród nich największe jezioro Lepel; obszar, który przecina rzeka Esa, bogaty jest też w tereny leśne, zajmujące prawie połowę jego powierzchni. Spotyka się tu wiele starych drzew, które często mają dla miejscowej ludności wymiar magiczny, takie jak dąb o nazwie „Car” albo „Sosny szczęścia”. Jest to region typowo wiejski, w którym 54% ludzi mieszka na wsi, utrzymując się głównie z uprawy ziemi, rybołówstwa, leśnictwa. Największym jednak jego wyróżnikiem są bogate tradycje ludowe oraz dobrze zachowany język białoruski, który można usłyszeć w większości domów. Kwitnie tu rzemiosło, rozwijają swoje talenty liczni artyści - malarze, muzycy, twórcy teatru. Wyjątkowym miejscem jest niewielka Anoszka, składająca się z 6 domostw, gdzie czuje się smak i atmosferę tradycyjnej wsi białoruskiej. W gospodarstwie Walentyny Krickajej można zaśpiewać białoruskie pieśni, zatańczyć polkę i zasmakować domowych potraw, np. tradycyjnych „klocków”. Prawdziwym centrum tradycji i sztuki jest miasto Lepel z domem kultury i teatrem artystycznym prowadzonym przez Olgę Machanenko, członka Organizacji Społecznej „Eko i Agroturystyka”. W domu kultury pod okiem utalentowanych wychowawców dzieci i młodzież uczą się rękodzieła artystycznego - wycinanek, tradycyjnego malowania drewnianych naczyń i ozdób kuchennych, plecenia koszyków, wyrobu oryginalnej biżuterii, haftu itp. Aby wyeksponować różnorodne bogactwo przyrodnicze i kulturowe regionu, lokalni liderzy utworzyli tu zielony szlak historycz-no-przyrodniczy długości 155 km łączący sztandarowe atrakcje, z pomnikami przyrody (stare drzewa, głazy narzutowe), ostojami przyrody (np. miejscami gniazdowania czapli szarej), centrami żywej kultury ludowej i rzemiosła artystycznego (wieś Anoszka, miasto Lepel i in.) oraz miejscami dziedzictwa kulturowego (kurchany, wczesnochrześcijańskie cmentarze) na czele. Na szlaku, który pokonywać można pieszo i rowerem, nie zabrakło gospodarstw gościnnych, które są prowadzone przez liderów projektu. Dalsze plany rozwoju regionu dzięki ekoturystyce, sztuce i rzemiośle, wiążą się z tworzeniem ofert tematycznych dla turystów - przyrodniczych, historyczno-etnograficznych, kulturowo-rękodzielniczych, oraz organizacją imprez artystycznych i jarmarków. Docelową wizją jest utworzenie wioski ekoturystycznej „Berezowka” jako centrum lokalnych inicjatyw wzorowanym na Muzeum „Dudutki”.

Białoruś jest krajem stworzonym do rozwoju ckoturystyki. który powinien czerpać korzyści z bogactwa przyrody, dziedzictwa kulturowego i niezwykłego potencjału ludzkiego. Dynamicznie rozwijająca się sieć gospodarstw gościnnych oraz opisane w rozdziale lokalne inicjatywy społeczne stanowią doskonałą bazę dla zielonej turystyki. Ekoturystyka może też być szansą dla aktywizacji i otwierania się lokalnych społeczności, a tym samym budowania społeczeństwa obywatelskiego na Białorusi.

151