s16 (2)

Samolot Reiun 52c z 403 dywizjonu 203 Korpusu Lotnictwa Morskiego w bazie lotniczej Omota. Na usterzeniu pipnowym widoczne liczby ,,03-79”, spod których przebija poprzednie oznaczenie ,,0-148”. Zdjęcie wykonane po kapitulacji Japonii

Grupa samolotów treningowych Rei-shUa-rensen 11 z Korpusu Lotnictwa Morskiego Tsukuba w locie

na Tajwanie i w jednostkach bojowych, malowanych tak, jak maszyny operacyjne) malowane były od góry na kolor ciemnozielony, od spodu na pomarańczowy.

Wodnosamoloty myśliwskie Ni-shiki-suisen malowane były początkowo na wszystkich powierzchniach farbą jasnoszarą, tak jak samoloty Reiun. Od lipca 1943 roku górne powierzchnie samolotu oraz górne powierzchnie pływaka głównego — w części lub w całości — malowano ciemnozieloną farbą o różnym odcieniu. Część samolotów tego typu, operujących w rejonie Alcutów, pomalowana była od góry farbą lioletową, od spodu jasnoszarą.

Barwy uzupełniające. Japońskie znaki rozpoznawcze (Hinomaru) w formie krwistoczerwonych kól malowane były na górnych i dolnych powierzchniach skrzydeł i bokach tylnej części kadłuba. Od lipca 1943 roku znaki malowane na ciemnym tle (zielonym) otrzymały białą obwódkę o stałej szerokości 75 mm bez względu na średnicę znaku. Niezależnie od zastosowanego sposobu malowania, osłony silnika samolotów Reisen, Ni-skiki-suiun i Rei-shiki-rensen wszystkich wersji malowano pólmatową lub matową przeciwodblaskową farbą koloru czarnego (na samolotach montowanych w zakładach Mitsubishi farba ta miała odcień fiolctowo-nicbieski, firma Nakajima stosowała czysty czarny odcień). Od lipca 1943 roku krawędzie natarcia skrzydeł otrzymały żółto-pomarańczowe oznakowanie identyfikacyjne. Tylną część kadłuba i usterzenie kierunku zajmowały różnobarwne oznaczenia jednostek, funkcji służbowej pilota i odniesionych zwycięstw. Przednie powierzchnie łopat śmigła do połowy 1944 roku pozostawiano w barwie polerowanego duralu. Na końcówkach łopat malowane były ostrzegawcze czerwone paski: dwa do 1943 roku, później jeden. Od połowy 1944 roku przednie powierzchnie łopat malowano farbą czerwo-no-brązową, zieloną lub czarną, a na końcówce malowany był żółty pasek lub malowano na żółto całą końcówkę. Tylne płaszczyzny łopat w całym okresie służby malowane były półmatową farbą czerwono-brązową lub czarną. Kołpaki śmigła w większości wypadków miały naturalną barwę duralu, stosowano także farbę czerwono-brązową. jasnoszarą, białą, czerwoną lub ciemnozieloną. Wewnętrzne powierzchnie samolotu malowane były antykorozyjnym lakierem o barwie niebieskiej, niebiesko-ziclonej lub zielonej, którego odcień zmieniał się wraz ze składem chemicznym i ilością nałożonych warstw. Do tego celu stosowano także farbę ochronną o barwie żółci chromowej.

Tablica przyrządów malowana była matową czarną lub ciemnoszarą farbą. Dźwignie przyrządów pilotażowych i silnikowych w kabinie pilota pomalowane były następująco: czerwony — podwozie, przcpustnica i spust broni, żółty — skok śmigła, bezpiecznik uzbrojenia, brązowy — instalacja paliwowa, jasnoniebieski — żaluzje chłodnicy, ciemnoszary — klapy.

Wodnosamoloty Ni-shiki-suisen, oprócz powyższych oznaczeń, miały również namalowane na górnej powierzchni pływaka, w obszarze zagrożonym przez obracające się śmigło, czerwone pasy o szerokości od 100 do 150 cm oraz wąskie czerwone paski, oznaczające punkty podparcia pływaka podczas przewożenia wózkiem transportowym na lądzie. Przy schemacie malowania, w którym występowały ciemnozielone obszar)- na górnych powierzchniach pływaka, kontur)- pasów ostrzegawczych otoczone były białą obwódką.

@ Copyright by Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej. Warszawa 1985. Wydanie I

Nakład 50 0004-280 egz. Objętość 2,88 ark. wyd., 1,25 ark. druk. Tapier offsetowy III kl. 100 g, 70 X100/16 z Zakładów Celulozowo-Papierniczych im. J. Marchlewskiego we Włocławku. Oddano do składania w lutym 1984 r. Druk ukończono w styczniu 1985 r. Wojskowe Zakłady Graficzne im. A. Zawadzkiego w Warszawie. Zam. nr 5679. Cena zł 40.— T-91.