S5001365 (2)

PROPONOWANY PLAN JEDNEJ LEKCJI

— 1 ,	Budowanie grupy (dzieci, nauczyciel, pomocnik nauczyciela). Nacisk na gromadzenie się razem.
2	Rozszerzenie grupy. Więź utrzymana na większej powierzchni.
3	Ruch staje się bardziej indywidualny. Manipulowanie ciężarem ciała w obracaniu, upadaniu i ponownym siadaniu. Rozwój zdolności wykonywania sekwencji ruchowych. Popieranie różnorodnych form ruchu.
4	Turlanie. Swobodny przepływ ciężaru ciała (skontrastowany, jeśli trzeba, ze sztywnym turlaniem). Popieranie różnorodnych form ruchu.
5	Oddalenie od podłogi: bieganie i skakanie. Zwiększone korzystanie z przestrzeni.
6	Zajęcia rozwijają się w kierunku zwiększania świadomości własnej osoby. Możliwe warianty przebiegu lekcji w zależności od potrzeb grupy: # Brak świadomości kolan — poświęć trochę czasu na rozwijanie świadomości kolan. Powtórz bieganie, które wymaga użycia kolan.

•    Bieganie, przewracanie i turlanie. Doświadczanie sekwencji ruchu.

•    Skakanie (Co pomaga dziecku w skoku? Łokcie, kolana.)

•    Powrót na podłogę, obracanie w koło na brzuchu. Raczkowanie po podłodze. Ślizganie po podłodze na plecach z użyciem nóg do odpychania się. ^{1 2}

je²¹⁶1 _na podłodze z nogami wyciągniętymi przed siebie. Nauczyciel siada

nauczyciel dobrze zna grupę, najlepiej zacząć lekcję od siedzenia

dziećmi. Dzieci zaczynają od poklepywania rękami swoich kolan,

it/ **    i    Ti^r»« Am mmimoin /Y^i AAl/lAiMMii/inf/i Mi/nnti (iiiiai an l/Ai/tn

ii

^ _towywane, wszyscy mogą wydawać dźwięki, np. „pszszsz”, ruch powinien alergiczny.

^D Następni® nauczyciel może przeprowadzić niektóre z ćwiczeń opisanych fozdziale 2, pracując nad rozwijaniem świadomości kolan bez ich obciążania, „otem przejść do swobodniejszych form aktywności, czyli takich, do których Jjjeci będą już przygotowane, np. do biegu z podskokami lub z wysokim Roszeniem kolan (fot. 33). Po zakończeniu tego etapu nauczyciel może znowu -ulcotwiczyć” dzieci na podłodze i rozpocząć ćwiczenia, które pomogą im nauczył się manipulować ciężarem ciała podczas upadania i turlania. W początkowych lekcjach nauczyciel będzie musiał zwoływać dzieci razem i pokazywać jm każde ćwiczenie, żeby dokładnie wiedziały, czego od nich oczekuje. Później, jacdy między nimi powstanie już dobry kontakt i dzieci będą wiedziały, czego od nich nauczyciel, demonstrowanie nie będzie potrzebne. Zawsze jednak, jgedy dorosły uczestniczy w zajęciach razem z dziećmi, będą z nich one czerpały więcej radości. Kiedy nauczyciel zauważy nowe elementy ćwiczenia, wymyślone przez któreś z dzieci, i uzna, że warto je wypróbować, może zaproponować je całej grupie. W ten sposób dziecko uczy się inicjować nowe

"JJlc zginają i znowu prostują nogi w kolanach, na których cały czas Li&ją ręce. Nauczyciel pomaga dzieciom głosem, a kiedy kolana są roz-

ćwiczenia.

Nauczyciele dzieci z poważnymi trudnościami w uczeniu się muszą uczestniczyć w zajęciach ruchowych w większym stopniu niż nauczyciele z normalnych szkół, ponieważ dzieci te gorzej rozumieją, co się do nich mówi, oraz poruszają się zmniejszą zręcznością i pewnością. Nauczyciele, którzy biorą udział w zajęciach ruchowych, nawiązują ze swoimi uczniami dobry kontakt — wielu z nich twierdzi, że dzieci z poważnymi trudnościami w uczeniu się lepiej poznaje się w trakcie tych zajęć niż na jakiejkolwiek innej lekcji.

Czasem nauczyciel wyczuwa, że na samym początku zajęć dzieci wolą swobodnie pobiegać naokoło sali, więc ćwiczenia na poziomie podłoża wykonuje w późniejszej fazie lekcji. Powinien jednak pamiętać, że więcej o swoich ciałach dzieci dowiadują się właśnie w kontakcie z podłożem niż wtedy, gdy stoją.

Niezależnie od tego, do którego etapu udało się dojść, w drugiej części lekcji powinny znaleźć się, jeśli to możliwe, ćwiczenia z partnerem. Nauczyciel może tu zademonstrować turlanie któregoś z dzieci. Pokazuje przy tym, w jaki sposób dzieci powinny opiekować się partnerem, którego turlają i zwraca ich uwagę na to, jak bardzo turlane dziecko jest rozluźnione. Nauczyciel może się położyć i poprosić dwoje lub troje dzieci, żeby go turlały. Następnie można dobrać dzieci w pary, a jeżeli któremuś z nich kontakt z drugą osobą przychodzi z dużym trudem, może mieć za partnera nauczyciela lub jego pomocnika.

87

1

7 Zakończenie (do wyboru):

—    ćwiczenia z partnerem

•    turlanie partnera łub

•    ciągnięcie partnera lub

•    kołysanie partnera

—    ćwiczenie w grupie

2

   cała grupa mria lub ciągnie nauczyciela (jeśli grupa nie jest zbyt duża)