Scan10173 (2)

Rozdział 14. Opieka poresuscytacyjna

w czasie transportu i zabezpiecz wszystkie kaniule, rurki i dreny. Przeprowadź kolejną dokładną ocenę stanu pacjenta tuż przed transportem. Upewnij się, że zespół transportujący posiada przenośny ssak, źródło tlenu oraz defibrylator z monitorem.

Zespół transportujący powinien składać się z osób posiadających umiejętność oceny pacjenta i odpowiedniego reagowania na każdą zmianę jego stanu, włączając w to następne epizody NZK. The Intensi-ve Care Society (UK) opublikowało wytyczne dotyczące transportu krytycznie chorych osób dorosłych (www.ics.ac.uk). Są w nich zawarte zalecenia dotyczące sprzętu i personelu niezbędnego podczas transportu pacjentów w ciężkim stanie.

Optymalizacja czynności narządów

Cel: optymalizacja czynności ważnych życiowo narządów oraz ograniczenie ich wtórnego uszkodzenia.

Stopień wtórnego uszkodzenia narządu po ROSC zależy od możliwości dostarczania do tkanek utlenionej krwi przez układ sercowo-naczyniowy. Istnieje możliwość ograniczenia takich uszkodzeń wynikających z NZK.

UKŁAD SERCOWO-NACZYNIOWY

Często po zatrzymaniu krążenia mamy do czynienia z niestabilnością hemodynamiczną, która objawia się pod postacią hipotensji, małego rzutu serca i zaburzeń rytmu. Dysfunkcja mięśnia sercowego po resuscytacji jest częściowo spowodowana reperfuzją, jest zwykle przemijająca i często ustępuje w ciągu 24-48 godzin. Okres po resuscytacji wiąże się z wysokim poziomem cytokin w surowicy krwi, co manifestuje się zespołem objawów przypominających sep-sę oraz niewydolnością wielonarządową.

W OIOM przydatne jest ciągłe inwazyjne monitorowanie ciśnienia krwi jak również monitorowanie rzutu serca metodą nieinwazyjną. Istnieje niewiele ran-domizowanych badań oceniających relację pomiędzy wartościami ciśnienia krwi i wynikami leczenia po zatrzymaniu krążenia. W związku z brakiem ostatecznych danych należy starać się utrzymywać ciśnienie krwi na poziomie zapewniającym odpowiednią diure-zę, biorąc pod uwagę wartości ciśnień, które występowały zazwyczaj u pacjenta.

IMPLANTACJA KARDIOWERTERA-DEFIBRYLATORA.

Należy rozważyć możliwe wskazania do założenia kardiowertera-defibrylatora (ICD) u każdego pacjenta, którego zresuscytowano po zatrzymaniu krążenia w mechanizmie do defibrylacji bez związku ze STEMI. Wszyscy tacy pacjenci powinni przed wypisem ze szpitala być skierowani do konsultacji kardiologicznej w celu oceny zaburzeń rytmu serca (patrz rozdział 11).

MÓZG: OPTYMALIZACJA FUNKCJI NEUROLOGICZNYCH

PERFUZJA MÓZGOWA

Natychmiast po powrocie spontanicznego krążenia następuje okres przekrwienia mózgu, jednak po 15--30 minutach reperfuzji całkowity przepływ mózgowy zmniejsza się i dochodzi do uogólnionej hipoperfuzji. Dochodzi do zaburzeń autoregulacji krążenia mózgowego, które w takiej sytuacji zależy od średniego ciśnienia tętniczego. W tych okolicznościach hipotensja niekorzystnie wpłynie na przepływ mózgowy i pogorszy każde uszkodzenie neurologiczne. Po ROSC należy starać się utrzymywać ciśnienie krwi na poziomie wartości, które występowały zazwyczaj u pacjenta przed NZK.

SEDACJA

Pomimo, iż powszechną praktyką jest sedacja pacjenta oraz wentylacja do 24 godzin po ROSC brak jest wystarczających dowodów wskazujących na określony czas wentylacji, sedacji i blokady nerwo-wo-mięśniowej (zwiotczenia) po zatrzymaniu krążenia. Na czas trwania sedacji i wentylacji ma również wpływ zastosowanie terapeutycznej hipotermii (patrz poniżej). Brak jest wystarczających dowodów wskazujących na wpływ wyboru rodzaju sedacji na wyniki leczenia, lecz użycie leków krótko działających (np. propofol, alfentanyl, remifentanyl) umożliwi wcześniejszą ocenę neurologiczną.

KONTROLA DRGAWEK

Drgawki i/lub mioklonie występują u 5-15% wszystkich dorosłych pacjentów po powrocie spontanicznego krążenia oraz u ok. 40% tych, którzy pozostają w stanie śpiączki po NZK. Drgawki czterokrotnie zwiększają metabolizm mózgowy. Przedłużona aktywność drgawkowa może uszkodzić mózg i powinna być opanowywana za pomocą benzodiazepin, fenytoiny, propofolu lub barbituranów. Każdy z tych leków może spowodować hipotensję, która powinna być odpowiednio leczona. Drgawki i mioklonie nie mają wpływu na rokowanie, ale stan padaczkowy, a w szczególności stan miokloniczny związane są z gorszym rokowaniem.

172 ALS

Polska Rada Resuscytacji