scandjvutmp12501

43

—    A tyś tu jeszcze, — zapytał tenże marszcząc brwi, i marsowato strosząc wąsy.

—    Okaż pan łaskę... reny! W Okręgu powiadali...

—    Tyś z Andy? Człowiek Andrzeja? — przerwał Kozak.

—    Tak. On kłania się szanownemu panu i prosi.

—    Cóż? on nie wie... porządku? — z naciskiem wyrzekł małomiejski dygnitarz i spojrzał znacząco na ręce Jakuta. — Dziś dać nie mogę, póżfto-Przyjdź jutro!

—    W Okręgu powiadali... jeszcze niema siódmej: jeszcze magazyny otwarte — odparł nadspodziewanie śmiało Jakut.

—    Powiedziałem późno — wrzasnął zaperzony Kozak. — Wynoś się !

Jakut pochylił głowę; ale przebrała się miara goryczy, którą go pojono dnia tego, cierpkie wyrazy paliły mu usta i już miał hardo wybuchnąć, kiedy podniósłszy głowę, nie ujrzał wachmistrza. Spotkał się tylko z wrogiemi, szyderczemi spojrzeniami sług, kobiet, dzieci w kuchni zebranych. Nałożył więc uszatą czapkę na głowę i wyszedł, mrucząc:

—    Wiem ja dobrze, czego wam trzeba, pijawki! Jutro! a jutro to samo: niema... śpi... goście! I tak bez końca!

Idąc ciemnymi zaułkami miasteczka, rozmyślał o potrzebie, w jakiej zostawił swoich; o tern, co powie Andrzej i gmina; o przyszłych łowach, przykrościach i zawodach dnia ubiegłego, a gniew, obraza,, rozpacz, rozdrażnienie, spotęgowane głodem, znowu w nim zawrzały.

A jeżeli nie „znaleziono" nic jeszcze, nic zupełnie? Tam nic, tu także nic! Choć żywcem kładł się do grobu! Mówiłem Andrzejowi, żeby co dał, że