scandjvutmp22b01

237

się codzień oczywistszą, bez względu na to, jak długo miał tu jeszcze pozostać i czy to będzie dla innych dogodnem. Wreszcie pewnego poranku, wylatawszy podarte obuwie, odzież, związawszy naczynia i pościel, a książki ułożywszy do pudła, rozpalił ostatni, pożegnalny ogień, poczekał, póki się nie wypalił i wyszedł, by więcej nie wrócić. Poszedł do Ujban-czyka, na drugi koniec doliny.

Stary Mateusz i jego żona przyjęli Pawła uprzejmie, chłopak nawet się ucieszył.

—    Przyszedłeś nareszcie! A ja myślałem, że się gniewasz, alboś o nas zapomniał. Słyszymy, chodzisz do Filipa, do Foki, do Kozaka, a do nas i do Andrzeja nosa nie pokazujesz.

—    Do was daleko — z uśmiechem odrzekł Paweł, — a Andrzej za wielki pan, żeby do niego tak często zachodzić. Ale dlaczegoś ty do mnie nie przyszedł?

—    Ja nie miałem czasu nosa utrzeć. Siano musiałem wozić, drwa rąbać, sieci pilnować, reny zbierać, wszystko na dwa domy: na nasz i na Andrzeja l Dżjanha dopiero niedawno wrócił.

—    Więc Dżjanha wrócił?

—    A jakże! u Andrzeja... odrabia!

Ojciec i syn. roześmieli się.

—    A wiecie ? — niespodzianie odezwał się Paweł — ja do was ze wszystkiem się wybrałem.

—    Ze wszystkiem! — powtórzyli zdumieni. — A dom twój? a gromada?

Powiedział im, jak się rzeczy miały.

—    My z całej duszy radzi ci jesteśmy, ale nie możemy tak wbrew wszystkim. Gromada może się rozgniewać i odmówić ci zapasów, my ludzie ubodzy, sobie zaledwie wystarczamy... Głównie tu Andrzej, on mąci! Od czasu, jakeś go sponiewierał.,.