skanowanie0100

namiętności, grzechu mojego ducha, śmiertelnie piękny kwiecie moich żądz — zgiń!... o, zechciej zginąć — przesłodką śmierć ci zgotuję, i nie tknie mnie już nigdy kochanie. — Nie pragnie miłość moja szczęścia z tobą, ani rozkoszy, ani pojednania. Silna jak śmierć jest miłość moja — okrutna jak śmierć. O daj mi się! o zgiń!

Idziesz ku mnie — idziesz ku swej zgubie — po nocach zrywam się szałem radości — bo czuję to dążenie twej ciemnej, twej zwierzęcej duszy. — Uchem dzikiego Indianina łowię tętent jej bawoli, jej rżenie w wietrze. Padłam na ziemię — słucham głuchego bicia kopyt niespokojnych — i nigdy rajska muzyka harmonii nie napoiła mnie taką rozkoszą. Nigdy uścisk najszaleńszy nie zatargał mną tak okropnie, jak to drżenie ziemi pod tobą, gdy przelatujesz koło mnie — nie widząc mnie — w pogoni za mną. Bo już idzie — bo już idzie chwila — gdy staniesz przede mną — spieniony — a ja cisnę się na twój kark! za grzywę chwycę — i poniosę, poniosę — na śmierć poniosę — hurra!

SUSZA

By) wieczór gorący, duszny, z niebem opajęczonym, bez gwiazd. Na wschodzie, w milczącej chmurze, błyskały zielone błyskawice.

Zbudzili się, gdy zaszło płomieniste słońce, — po dniu przespanym w popiele.

Wyszli do sadu, by znaleźć wiatr i chłód, i rosę — lecz noc wisiała zwiędłymi liśćmi na drzewach.

Zeszli nad wyschłe jezioro, gdzie w zapylonych tatarakach gasły płomyki świetlaków — padli na trawę, wyciągnęli się krzyżem na ziemi, szukając rosy.

A ziemia była gorąca i sucha, trawa zamieniła się w siano, — pająki i mrówki jadowite, szukając rosy, wpełzały im na ręce i twarze —

201