skanowanie0106

Wielki i tajemniczy i po wszystkie czasy żywy — kto w miłości i cierpieniu żył otchłaniami swej duszy.

Albowiem znalazł skarb niewyczerpany i żyć nim będzie po skończenie wieków.

Kochaj i szalej, duchu młody, i daj się życiu pożerać.

Nie żył, kto nie zaznał konania i męczarni — nie poznał tajemnic otchłani swojej.

Słaby i po wsze czasy nikczemny, kogo nie złamały miłość i cierpienie — kto lękał się ich, odpędzał je od siebie — jako glista ziemna wywijał się ich szponom.

Śmiertelny, kto w twarz nie spojrzał śmierci, kto przed nią uciekał między liche rozkosze i spokój.

Albowiem nie poznał tajemnicy swojej i niewolnikiem jest swego przerażenia.

Kochaj i z bólu szalej, duchu młody, — a twoim będzie świat.

Albowiem rośnie skarb twój stratami twymi — i rośnie moc twoja konaniem z boleści.

I przetrwa skarb twój czasy strat twoich. Żyć będzie moc twoja, gdy pomrą miłość i cierpienie, jako liście i kwiaty pod zimą.

Przetrwa moc tajemna pożary młodości i zimny popiół wystudzenia.

A im więcej było płomienia — tym więcej będzie popiołu. I mocy więcej.

Przejdą sny twe cudowne, zginą osłupieniem bolesnym w chłodzie pustki i śmierci.

Lecz trwać będzie moc, która wyrasta z konań bolesnych i wielkiego kochania...

213