Vilniana5

401

strzelców wileńskich i 7-go pułku ułanów załamały się wszystkie ich próby“.

Dzięki zaciętej obronie polskich oddziałów napór nieprzyjaciela w ostatnich dniach osłabł. Niebawem przeciwnik wycofai się w stronę Baranowicz.

Zajęcie Baranowicz w dniu 19 kwietnia. Marzec i połowa kwietnia poświęcona była dalszym pracom oiganizacyjnym. Oddziały pozostawały nadal nad Szczarą. W połowie kwietnia dywizja litewsko-białoruska i przybyłe oddziały dywizyj legjono-wyeli otrzymały rozkaz przygotowania się do działań zaczepnych. Zamiarem Naczelnego Wodza było: zdobyć Wilno, uderzając jednocześnie na Lidę, Nowogródek i Baranowicze. Drugą część tego zadania miała wykonać dywizja litewsko-białoruska.

Bataljon I wileńskiego pułku strzelców wszedł w skład grupy • płk. Boruszczaka, która do dnia 16 kwietnia zebrała się w okolicy Połonki i Tartaku. Grupa ta otrzymała zadanie zajęcia Baranowicz, nacierając mińskim pułkiem i bataljonem szturmowym w kierunku od Połonki na Nową Mysz; zaś pułki białostocki i grodzieński miały działać na lewem skrzydle w kierunku na Stołowicze.

Bataljon I wileńskiego pułku miał uderzyć na Baranowicze od strony południowo-wschodniej, a II bataljon (trzy kompanje) pozostał w odwodzie w Słonimie.

Ze świtem dnia 16 kwietnia rozpoczęło się pierwsze natarcie grupy, które jednak wskutek napotkania dużych sił wroga nie miało powodzenia. Bataljonj I podążył od Tartaku ku Baranowiczom marszem ubezpieczonym i pod Małachowcami i Skarczy-cami wwiązał się w bój z nieprzyjacielem. Z powodu porażki reszty giupy bataljon utracił z nią łączność i od tego czasu działał w odosobnieniu.

Przez całe dnie 17 i 18 kwietnia toczyły się ze zmiennem szczęściem walki wileńskiego i białostockiego pułków pod Nową Myszą i Stołowiczami. Bataljon I wileńskiego pułku w dniu 17 kwietnia wyrzucił nieprzyjaciela ze Skwar czy c i Małacho-wiec i ruszył w kierunku Baranowicz, docierając wieczorem 18 kwietnia w okolicę Usnohi. W nocy własne patrole dochodziły pod Baranowicze. W tym czasie bataljon szturmowy poniósł duże straty i został odrzucony na Połonkę. W godzinach rannych 19 kwietnia położenie było nadal niejasne; dowódca grupy przekonany był o klęsce.

Położenie to wyjaśnił bataljon grodzieńskiego pułku, który energicznie uderzył i zajął Stołowicze, oraz I bataljon, który pod dowództwem majora Babiały nskiego o godzinie 7 wkroczył do

12