140 141

3*0

o»

Przy syntezie układów kombinacyjnych * użyciem multiplekserów, w żale::-notci od wyboru argumentów podawanych na wejścia adresowa multipiaksera, układy realizująca funkcja pozoao&łyeh argumentów mogą niei rosną zło tono 4ć - powstaje więc problem optymalizacji wyboru tych argumentów,

iisdćal-l-A

■Zorzystająo z branek i multipleksera o 2 wejściach adresowych zrealizować układ opisany funkcją

f(x_vx₂,x₃,x₄) .£(0,2,5,5,7,11,12,1*1 Zapisując funkcję w postaci ZNPS mamy

^(*1 •^x2^,^3i^*) ^{E X}T~.2^X3"‘4 ⁺ *1* ^X1    ^T

+ ⁵1^x2^3t3^x* * ^*2*5*4 ♦ ^X1^X2%⁵* ⁺ *1*2*3**

Przyjmijmy, te na wejścia adresowe multipleksera podamy argumenty ij 1 x₄> Wyłączając przed nawiasy z realizowanej funkcji wszystkie iloczyny argumentów Xj i x^ oraz minimalizując wyraź eo.ia w nawiasach ct:.zymujemy

—    ^?x*) ⁼ x₃z^(z^2₂ +    *"2^ ^?    ^2' ^

4 X_JX₄(X₁X₂ 4 X.,S₂) 4    4 Sg)

Schemat "oszukiwanego układu przedstawiono na rys, 5>13a-

Podając na wejścia adresowe zmienne x₂ i x_Ą otrzymujemy

f(x₁,r₂,x₃,x_ł) = i₂x₄(r₁) + *2*4(*3) + x₂x_iv(x₁) + x₂x₄(x₁)

a wynikający schemat przedstawiono na rys. 5«13b.

Z otrzymanych wzorów lub ze schematu widać, że realizacja funkcji w przypadku podania na wejścia adresowe multipleksera zmiennych x₂ 1 x₄ jest znacznie prostsza. Czytelnikowi pozostawiamy sprawdzenie schematów w pozostałych przypadkach.    tt

Widać więc, że wybór zmiennych podawanych na wejścia adresowe jest bardzo istotny. Nie podajemy tu jednak żadnej metody poszukiwania optymalnego wyboru poza przejrzeniem 'wszystkich możliwych wyborów, których Jest oczywiście (“) gdzie n jest ilością zmiennych, a m ilością wejść, adresowych multipleksera.

Reasumując stwierdzamy, że stosowanie multiplekserów do syntezy układów kombinacyjnych jest wygodnym środkiem zmniejszającym na ogół ilość układów scalonych i upraszczającym' projektowanie.

5.3. DElflJI/TIPLEKŚERY

Demultlplekser jest układem działającym odwrotnie do multipleksera.Po-siada on jedno wejście informacyjne, N wejść adresowych oraz 2 wyjść. Podanie adresu powoduje połączenie wejścia z wybranym przez adres wyjściei

Rys. 5*14. Zasada działania i symbol demultipleksera

Zasadę działania demultipleksera ilustruje rys. 5.14, zaś na rys. 5.15 przedstawiono schemat demultipleksera o 8 wyjściach, którego wejściem informacyjnym może być np. G1, jeżeli G2A = G2B = O.

Jak widać ze schematu, demultlplekser różni się od dekodera jedynie dodanym wejściem informacyjnym. Podanie na to wejście na stałe sygnału 1 (na rys. 5*13 G1 = 1, G2A = G2B = 0) zamienia demultlplekser w dekoder (z aktywnym zerem).

Demultipleksery, podobnie jak multipleksery, można łączyć dla otrzymania układu o większej liczbie wyjść. Przykład konstrukcji demultipleksera o 64 wyjściach przedstawiono na rys. 5-1&-