15457 skanuj0019 (249)

f

'

ANALIZA STRUKTURALNA W JĘZYKOZNAWSTWIE I W ANTROPOLOGII¹

W zbiorze nauk społecznych, do którego językoznawstwo bezsprzecznie należy, zajmuje ono wszakże wyjątkowe miejsce; nie jest nauką społeczną jak inne, lecz tą, która osiągnęła największe postępy; jest chyba jedyną, która może pretendować do miana nauki i która zdołała sformułować pozytywną metodę a zarazem poznać naturę faktów poddawanych przez nią analizie. Ta uprzywilejowana sytuacja nakłada pewne zobowiązania: językoznawca często spotyka badaczy pracujących w sąsiednich, ale odmiennych dyscyplinach, którzy będą czerpać natchnienie z jego przykładu i podejmować próby zdążania w jego ślady. Noblesse oblige; takie pismo językoznawcze jak „Word” nie może ograniczać się cło przedstawiania ściśle językoznawczych twierdzeń i zapatrywań. Musi ono również przygarnąć psychologów, socjologów i etnografów, pragnących dowiedzieć się od współczesnego językoznawstwa, jaka droga prowadzi do pozytywnej wiedzy o faktach społecznych. Jak to pisał już dwadzieścia lat temu Marcel Mauss: „Socjologia czyniłaby na pewno większe postępy, gdyby kierowała się wszędzie przykładem językoznawstwa...” ² Ścisła analogia metod stosowanych przez obie dyscypliny nakłada na nie szczególny obowiązek współpracy.

Od czasów Schradera³ nie trzeba już dowodzić, jakiej pomocy językoznawstwo może udzielić socjologii przy badaniu problemów pokrewieństwa. Właśnie językoznawcy i filologowie (Schrader i Rosę)⁴ wykazali nieprawdopodobieństwo, kurczowo podtrzymywanej jeszcze w tym czasie