45973 P1020830 (2)

Nareszcie! Telefon! To może być...! o te) godzinu ga w nocy. Przepraszam cię!    ^{e Df}u~

Tak. To była ona. Zadzwoniła. Wreszcie zadzwoniła szę jechać. Jest w panice. Za dwa tygodnie czeka ją ^ cja. Wzięła ostatnią chemię. Prosiła, żebym jej mówlp piękne ma ciało. Dlatego rozmowa tak się przedłuży? Tylko to chciała usłyszeć. O tym rozmawialiśmy _pr2e2 ^ sko godzinę. O jej ciele. Myślisz, że po operacji jakiś W czyzna znów pokocha moje ciało? - pytała mnie co chwila. Bo jednak postanowili amputować jej całą pierś. Przedtem planowali ciąć od spodu i usunąć tylko fragment. Teraz jednak orzekli, że sprawa jest zbyt poważna. Więc muszą usunąć całość. Dziesięć tygodni temu obiecywali jej, że wytną tylko część, a teraz zamierzają wyciąć wszystko. Pamiętaj, że chodzi o pierś. Niemały organ. O tym, co ją czeka, poinformowali ją dziś rano; teraz jest noc, ona siedzi sama, a perspektywa tego koszmaru... Muszę jechać. Ona mnie potrzebuje. Chce, żebym leżał w łóżku obok niej. Przez cały dzień nic nie jadła. Musi coś zjeść. Trzeba ją nakarmić. A ty? Zostań tutaj, jeśli chcesz. Chcesz, to zostań, a jeśli wolisz wyjść... Posłuchaj, nie mam już czasu, muszę lecieć!

-Nie.

Co mówisz?

i Nie jedź.

Spótdziel ul. Wiejs http:/'™'

Warszaw

Ark. wyi Skkid: N

Druk: P Zam. * Printed

Kiedy muszę. Ktoś musi przy niej być.

-    Znajdzie kogoś.

Jest przerażona. Jadę.

-    Zastanów się jeszcze. Zastanów się. Bo jeśli poje-dziesz, to po tobie.