gu. Zawarte w niej ustalenia dotyczą zakresu praw i obowiązków podmiotu sponsorującego i sponsorowanego. Z reguły traktowana bywa jako umowa zaufania, a jej podstawowym zadaniem jest określenie wzajemnych relacji partnerów oraz zakres czynności sponsorowanych. Składa się zwykle z 3 zasadniczych elementów:
• części podstawowej (głównej),
• klauzul umownych,
• postanowień końcowych (ogólnych).
W części podstawowej określamy:
• miejsce i datę zawarcia umowy,
• nazwy i określenie podmiotów umowy,
• przedmiot umowy,
• treść stosunku sponsoringu,
• obowiązki podmiotów umowy,
• wykaz świadczeń sponsora (pieniężnych, rzeczowych lub usługowych). Należy przy tym określić, oprócz całkowitej kwoty, rodzaj płatności, ewentualną ilość rat, a także terminy oraz sposób transferu pieniędzy. W przypadku świadczeń rzeczowych wyszczególnienie winno obejmować ilość, jakość, sposób dostarczenia i koszty związane z dostarczeniem towaru. Jeśli przedmiotem umowy jest usługa, określamy jej formę, rodzaj, sposób wykonania oraz bezpośredniego wykonawcę,
• dokładny opis czynności wykonywanych przez podmiot sponsorowany,
• czas, na jaki umowa zostaje zawarta (określony lub nieokreślony).
Do najważniejszych klauzul umownych zaliczamy:
• klauzula lojalności (wzajemne poszanowanie własnych interesów oraz udzielanie wszelkich niezbędnych informacji),
• klauzula konkurencyjności (organizator nie będzie sponsorowany przez inny podmiot, względnie sponsor nie będzie wspierał innego podmiotu prowadzącego działalność o podobnym profilu),
• klauzula określająca odpowiedzialność cywilną stron,
• klauzula ubezpieczeniowa (wskazuje zakres ubezpieczenia i podmiot zobowiązany do zawarcia stosownej umowy),
• klauzula odpowiedzialności (reguluje wzajemną odpowiedzialność stron w przypadku niewykonania nakreślonego umową zakresu obowiązków),
• klauzula karna (określa zakres sankcji za niewywiązanie się z umowy).
W postanowieniach końcowych znaleźć się winny zapisy regulujące:
• możliwość przedłużenia umowy,
• zmiany i uzupełnienia przyszłych umów,
77