Image001801

9

ówczesną twórczość Rostworowskiego Feldman. W pierwszych jego dramatach widzi pesymizm, spokrewniony z Hauptmannem, Strindbergem i Ibsenem, a przejawiający się w wysuwaniu ani* malnych czynników w człowieku na pierwsze miejsce.

Za dzieło dojrzałe i skończone został uznany dopiero Judasz z Kariothu, poprzedzony trzyletnimi studiami naukowymi, dzięki czemu obraz posiada dobry koloryt historyczny, atmosferę epoki, wierność stosunków. Przeważa w dramacie charakter realistyczny, codzienność tła, zwykle ludzkie namiętności, naturalny rozwój wypadków. Z tego powodu o Chrystusie tylko się mówi i słyszy, a ogląda się Go tylko raz z dali. Wogóle Rostworowski pragnął usunąć w cień wszelką cudowność zewnętrzną, aby uwydatnić wielki cud wiary. Boskość więc Chystusa w dramacie ujawnia się przede wszystkim w ten sposób, że On wiarą napełnia serca i w sercach żyje.

Pod względem artystycznym Rostworowski dał tak świetną charakterystykę Judasza, że wysuwa się on na czoło dramatu i przykuwa uwagę widza. Główną rzeczą w dramacie jest sprawa wiary, a ponieważ jej istotę można pojąć najlepiej przez przeciwieństwo, do tego celu służy Judasz, jako człowiek małej wiary. Z jednej stro-