Img00113

117

Wolfram

2.67.    Wolfram jest metalem ciężkim, trudno topliwym, bardzo twardym, trudno obrabialnym. Produkuje się go metodami metalurgii proszków przez spiekanie jego proszków w odpowiedniej atmosferze i temperaturze niższej od temperatury topnienia. Jest stosunkowo odporny na korozję w stanie zimnym. W podwyższonej temperaturze łatwo utlenia się w powietrzu, pokrywając się żółtym nalotem tlenku wolframu (W0₃).

Druciki wolframowe o średnicach od 1 mm do 10 ² mm uzyskuje się przez przeciąganie na gorąco przez oczka diamentowe lub z węglika wolframu. Dzięki wysokiej temperaturze topnienia oraz znacznej wytrzymałości mechanicznej druty wolframowe mogą pracować w temperaturze białego żaru (ok. 2500°C), ale tylko w próżni lub w atmosferze gazu obojętnego (azot, argon).

Z drutu wolframowego wykonuje się żarniki żarówek, elektrody rur fluorescencyjnych, katody próżniowych lamp elektronowych, elementy grzejne pieców oporowych, styki elektryczne.

Węgiel

2.68.    Węgiel jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych w przyrodzie pierwiastków. W stanie czystym może występować w trzech odmianach alotropowych w postaci:

-    sadzy (bezpostaciowa odmiana węgla),

-    diamentu (najtwardszy ze znanych ciał; krystalizuje w układzie regularnym przestrzennie centrowanym),

-    grafitu (krystalizuje w układzie heksagonalnym).

To co popularnie nazywane jest węglem (ściślej węglem kamiennym) jest to skała osadowa pochodzenia organicznego, utworzona z resztek roślinnych oraz produktów ich rozkładu z domieszkami substancji mineralnych. Węgiel kamienny zawiera średnio 72 - 88% C. Najbogatsza w C (88 - 95%) jego odmiana znana jest pod nazwą antracytu. Węgiel kamienny bezpośrednio nie jest wykorzystywany w elektrotechnice. Poza powszechnym wykorzystywaniem go jako paliwa jest on używany w przemyśle chemicznym jako surowiec do wytwarzania tworzyw sztucznych, benzyn syntetycznych, gazu, koksu i wielu innych produktów.

Sadzę otrzymuje się w sposób sztuczny przez niezupełne spalenie węglowodorów. W zależności od użytego do spalania surowca otrzymuje się różne gatunki sadzy. Najczystsze gatunki otrzymuje się przez niezupełne spalanie metanu.

Diament i grafit występują w stanie naturalnym. Oba są również wytwarzane sztucznie na skalę przemysłową. Grafit sztuczny otrzymuje się w różnej postaci, o różnej ziarnistości, w zależności od surowców wyjściowych (antracyt, koks naftowy, koks pakowy, sadza) i sposobu prowadzenia procesu grafityzacji. Uzyskuje się wtedy grafity o określonych własnościach, odpowiednio do ich przeznaczenia. Proces grafityzacji polega na długotrwałym prażeniu surowców w bardzo wysokich temperaturach (2200 - 3000°C) bez dostępu powietrza — zachodzi wtedy przemiana bezpostaciowego .węgla zawartego w surowcu na grafit.