img08001 djvu

50

Nie ma dozorca mocy grzbietów naszych ranić. Międzi nami i panem gdyby zaszła sprawa,

Obcemu ją, sądowi pobożnie poddawa.

A w naszej społeczności jeśli kto pobłądzi,

On go sam, ale pełny miłosierdzia, sądzi.

Surowy tu jest przykaz bronić nas od szkody Młodych uczyć, i chorym obmyślać wygody.

Wzrasta mnogość mieszkańców, bo się każdy ciśnie, Gdy mu takiego szczęścia nadzieja zabłyśnie: Leczonych, oświeconych i pewnych majątków,

Więcej będzie set ludzi, niż dawniej dziesiątków. Krzepi nasze ramiona i zdrowia nam doda, Iiządność, dostatek, trwała na czołach pogoda.

Do tej dziedzic tutejszy muzyki przywyknął,

Żeby sobie z nas każdy choć raz w tydzień krzyknął. Swymby wolał wygodom ująć naostatku,

Niźli od nas nowego wyciągać podatku.

Tu żyć! tu będzie lubo naszym spocząć kościom,

Co wasz August ojczyźnie, nasz pan jest swym włościom.¹¹

Widzę szczęśliwość waszą i umiem ją cenić,

Za nię pragnąłbym z duszy me pozory zmienić.

Ale, czcigodny starcze, jeszcze w jednej mierze, Mech moja załatwienie ciekawość odbierze;

Żyje tu starodawne Abrahama plemię,

1 Menonista, który krwawił niegdyś ziemię;

Ta zdań różność podnieca czasem drugim szkodzić, Mieszkając społem, czy się potraficie zgodzić?

Na to starzec: „My błahe rąk boskich lepianki, Na rzeczach niepojętnych nie wszczynamy wzmianki, Ni się nienawidzimy bezecnym zwyczajem,

I owszem w pracach sobie pomagamy wzajem: Każdy swoje spokojnie aż do dni ostatka Chowa obrządki, jak go nauczyła matka.