img11801 djvu

88

Aż dotąd sama srogość mą zabawą była.

Tyś mnie pierwsza, Irydo, wzdychać nauczyła.

Cóż to jest? gdy cię ujrzę, zaraz kolor mienię,

Albo blednieję albo zbytnie się czerwienię.

Gdy chcę do ciebie mówić, miesza mi się mowa,

Źle połączone, często w pół przecięte słowa. Przystępując ku tobie wczoraj w zmrok, dziś rano, Ledwie mnie moje drżące wstrzymało kolano.

Gdy po dziennych fatygach zaśnie moja dusza, Twym się cieszy obrazem z łaski Morfeusza,

Różne przyjemne we snach często widzę dziwy, Powiem ci z nich ostatni, bo jest osobliwy.

Nie żartuj ze mnie proszę, że ci chcę sny prawić, Wiele się ich jawiło i może ujawić.

Mój sen zaś jest takowy: — Skorom zamknął oczy. Widzę, że do mnie jakiś chłopczyk miły kroczy, Nagi, lecz nie ubogi; bowiem złote strzały,

Luk, pochodnia, panięciem być go wydawały; Uśmiech miał ten sam co ty, skład i kolor twarzy Takowy, wesołość w nim, jak w tobie się żarzy, Oczka nie wiem czy takież miał sobie nadane,

Bo złotolitą wstęgą były przewiązane;

Szedł jednak, jakby widział. Lubo wzrostem mały, Ale by jaki rycerz zdawał mi się śmiały.

„Pójdź zemną (mówi do mnie) w te pieczary ciemne, Moja pochodnia lochy oświeca podziemne, Wprowadzę cię do skarbów, których strzegą Gnomy.¹¹ Ja, który nawet przez sen nie bywam łakomy, Odrzuciłem z pogardą radę pacholęcia;

Lecz to, nieodstępując swego przedsięwzięcia, Ująwszy mnie szczupluchną lecz silną prawicą,

Iść przed sobą okropną przymusza ulicą.

Mijam cuda natury, mnogie Pluta zbiory