W Rzymie najwyższym urzędem był konsulat. Co rok władzę sprawowało 2 konsulów. Mieli oni prawo dowodzić wojskiem, zwoływać zgromadzenia i prowadzić obrady senatu. Ich władzę określano mianem imperium. Liktor- woźny noszący pęki rózeg (symbol władzy konsula) przed konsulem. Konsul miał prawo do 12 liktorów. Urzędnikami nieco nie co niższymi rangą byli pretorzy najpierw było ich 2 potem 6, a w I w.p.n.e. 8. Ich władzę też nazywano imperium. Początkowo byli oni odpowiedzialni za utrzymanie porządku w samym mieście, mogli też zastępować nieobecnych konsulów. Z czasem przejęli wymiar sprawiedliwości, przewodnicząc w trybunałach sądowych złożonych z obywateli. Wszyscy wysocy urzędnicy aktualnie sprawujący urząd oraz po zakończeniu jego kadencji wchodzili w skład senatu. W I w.p.n.e. najniższym urzędem dającym wstęp do tego grona był urząd kwestora, czyli urzędnika skarbowego, który przydzielany był najwyższym urzędnikom do zarządzania ich finansami. Urzędy dające wstęp do senatu nazywały się kurulnymi. W ten sposób najwyżsi urzędnicy w państwie, pochodzili tylko z grona senatorów. Senat liczył początkowo 300, a potem 600 członków. Listę członków senatu sporządzali dwaj specjalni urzędnicy, cenzorowie, wybierani 1 na 5 lat na okres 18 miesięcy. Ich głównym zadaniem było przeprowadzenie spisu i podziału obywateli na klasy majątkowe. Poza tym ustalili listę senatu i mogli nawet skreślić kogoś z senatorów, jeśli popełnił ciężkie wykroczenie lub stracił majątek. Senat spełniał przede wszystkim funkcję władzy wykonawczej: administrował na bieżąco sprawami państwa, zarządzał skarbem i decydował o polityce zagranicznej współpracując z konsulami. Nobilowie- ludzie z wyższych warstw społecznych, zamożni i pochodzący ze znakomitych rodów, zajmujący najwyższe urzędy w państwie. Ich rządy zwane były nobilitas. Tylko specjalni urzędnicy zwani trybunami ludowymi mogli stawiać na zgromadzeniu sprawy nie uzgodnione z senatem. Na zgromadzeniu obywatele nie mieli prawa zgłaszania swoich wniosków. Pierwszą wojnę poza granicami Italii Rzym toczył z Kartaginą. Była to dawna kolonia fenicka na wybrzeżu afrykańskim, która w III w.p.n.e. stała się wielką potęgą morską.
W wyniku I wojny punickiej (Kartagińczyków Rzymianie nazywali Punijczykami) w latach 264-241 p.n.e. Rzym uzyskał panowanie nad zachodnią Sycylią, Sardynią oraz Korsyką. Najcięższe zmagania czekały Rzymian w II wojnie punickiej (218-201 p.n.e.) Mimo początkowych zwycięstw wodza kartagińskiego Hannibala, Rzymianie wygrali i zdobyli posiadłości Kartaginy w Hiszpanii. Kartagina została ostatecznie pokonana i zamieniona w posiadłość Rzymu w wyniku III wojny punickiej (149-146 p.n.e.). Prowincja- podbity obszar, którym zarządzał urzędnik posiadający imperium. Początkowo na namiestników prowincji wyznaczano pretorów, potem ostatecznie w I w.p.n.e. Namiestnikami rzymskimi mogli być senatorowie z tytułem prokonsula lub propretora. Ekwici- ludzie którzy ściągali podatki z rzymskich prowincji, starali się wzbogacić na swojej działalności w prowincji. Twórcą nowych stosunków politycznych w państwie i pierwszym cesarzem rzymskim był Oktawian August. Doszedł on do władzy po okresie długotrwałych wojen domowych, pokonawszy w bitwie pod Akcjum (31r. p.n.e.) swojego przeciwnika Marka Antoniusza. Oktawian był adoptowanym synem wybitnego wodza i polityka Gajusza Juliusza Cezara, po którym odziedziczył także nazwisko. Oficjalnie nosił nazwisko Imperator Cezar Augustus. Wszyscy jego kolejni następcy przybierali te tytuły, dodając je do imion i nazwisk rodowych. Przy władzy najwyższej jednostki zachowano tradycję republiki- posiadający imperium princeps (określenie cesarza, 1 na liście senatu) rządził wraz z senatem. Taki ustrój w państwie utrzymujący się do III w.n.e. nazywamy pryncypatem.
Wojsko składało się z obywateli rzymskich oraz mieszkańców prowincji. W I-II w.n.e. cesarz miał zazwyczaj 25 legionów, z kolei legion składał się z 5 do 6 tys. Żołnierzy. Dawało to stałą armię legionistów pod bronią w liczbie ok. 140-150 tys. Mniej więcej drugie tyle liczyły oddziały pomocnicze, rekrutowane spośród mieszkańców prowincji. W samym Rzymie cesarz miał swoją gwardie osobistą w pałacu oraz skoszarowane oddziały pretorianów (były to elitarne oddziały wojskowe zapewniające bezpieczeństwo cesarza). W prowincjach cesarskich namiestnik nosił tytuł legata cesarza i tylko jemu był podporządkowany.