Włodkowic Paweł z Brudzenia, Paulus Vladimiri (ok. 1370 - ok. 1435), prawnik, pisarz polityczny i religijny, dyplomata, ksiądz. Profesor Akademii Krakowskiej, 1414-1415 rektor. Twórca polskiej doktryny prawa międzynarodowego.
Reprezentował interesy Polski w sporach z Zakonem Krzyżackim. Na zjeździe w Budzie (1413) i soborze w Konstancji (1414-1418) przedstawił ówczesnej opinii światowej sytuację w zakresie stosunków polsko-krzyżackich. W wygłoszonym na soborze traktacie o władzy cesarskiej i papieskiej nad poganami sprzeciwiał się chrystianizacji drogą wojen i przemocy oraz opowiedział się za prawem pogan do zachowania własnej tożsamości politycznej. Za sprawą Włodkowica soborowa Komisja Kardynalska potępiła paszkwil J. Falkenberga Satira contra haereses [...] Polonorum et eorum regis Jagyel..., napisany z poduszczenia Krzyżaków, skierowany przeciwko Polakom i królowi Władysławowi II Jagielle.
Występował przeciwko Krzyżakom przed sądem rozjemczym króla Zygmunta Luksemburskiego we Wrocławiu w 1420 i przed trybunałem papieskim w Rzymie w 1421, domagając się zwrotu ziem zagrabionych przez Zakon i poddając w wątpliwość potrzebę istnienia państwa krzyżackiego.
Zwolennik koncyliaryzmu. Po 1424 został proboszczem w Kłodawie. Jego Tractatus de potestate papae et imperatoris respectu infidelium zamieścił M. Bobrzyński w opracowaniu Starodawne prawa polskiego pomniki (tom 5, 1878).
Konstancjański sobór (1414-1418), XVI sobór powszechny, zwołany do Konstancji przez cesarza Zygmunta Luksemburskiego w celu zakończenia tzw. schizmy papieskiej (schizma zachodnia). Uznając się za najwyższą władzę w Kościele, Zygmunt Luksemburski zażądał ustąpienia wzajemnie zwalczających się papieży: Jana XXII, Grzegorza XII i Benedykta XIII.
9 X 1417 uchwalono dekret o wyższości soboru nad papieżem, co pociągnęło decyzję o konieczności zwoływania soborów co najmniej raz na 10 lat. 8 XI 1417 zebrało się konklawe złożone z kardynałów i przedstawicieli narodowości biorących udział w soborze, które po czterech dniach obrad jednomyślnie wybrało papieżem Ottona Colonnę (Marcina V).
Na soborze tym Krzyżacy oskarżyli Władysława Jagiełłę i Witolda o sprzyjanie pogaństwu. W imieniu władców Polski i Litwy z ripostą wystąpił rektor Akademii Krakowskiej Paweł Włodkowic. Sobór konstancjański przyznał arcybiskupom gnieźnieńskim tytuł prymasów Polski.
„O władzy papieża i cesarza względem niewiernych” przeciwstawił on w 1415 r. krzyżackiej polityce nawracania pogan mieczem słynną tezę o prawie tychże do niezależności politycznej, o ile wyraźnie nie działają na szkodę chrześcijaństwa. Nieoficjalny rzecznik strony krzyżackiej dominikanin Jan Falkenberg przedstawił natomiast paszkwil, w którym oszczerstwa przeplatały się postulatami wytępienia Polaków wspólnym wysiłkiem świata chrześcijańskiego. Skończyło się na uwięzieniu Fanlkenberga i potępieniu jego traktatu przez papieża, a spór polsko-litewsko-krzyżacki wyroku się nie doczekał. Podjętą przez Jagiełłę w 1419 r. wyprawę wojenną wstrzymał legat papieski. Pozostawało więc przedłużenie rozejmu z Zakonem i szukanie nowego arbitra. Wybór padł na Zygmunta Luksemburczyka, który w wielu okolicznościach nie szczędził sympatii i poparcia Zakonowi, z Polską natomiast od 1412 r. związany był sojuszem. Jego wyrok, ogłoszony w 1420 r. we Wrocławiu, był całkowicie stronniczy, pomyślny dla Krzyżaków, toteż spowodował z jednej strony faktyczne zerwanie traktatu lubowelskiego, a z drugiej postawił Zakon, Polskę i Litwę w obliczu nowej wojny.