0094

95

granicę, z Wrocławia udał się do Wiednia, gdzie przedstawiwszy się ministrowi wojny, za wpływem ziomków swoich uzyskał ułaskawienie. We Lwowie oddając się powołaniu nauczycielskiemu i dziennikarstwu, w czasie wybuchu powstania sformował mały oddział ochotników, na którego czele wstar-gnął na Wołyń, gdzie atoli w okolicy miasteczka Świniuch otoczony od przeważającej siły moskiewskiej, po krótkiej walce rozbity w szybkim odwrocie szukał ocalenia. Już blisko granicy wstąpiwszy do młyna dla pokrzepienia sił, ujęty został przez naprowadzonych objeżdczyków i odstawiony do Włodzimierza, tamże wyrokiem moskiewskiego «ądu wojennego skazany na śmierć, którą z pełną re-zygnacyą odebrał przez»rozstrzelanie dnia 27. listopada 1863.

Witkiewicz, szlachcic guberni kowieńskiej, wyrokiem sądu wojennego za udział w powstaniu, powieszony w Ibianach na Litwie dnia 5. czerwca 1864.

Witkowski Piotr, porucznik, poległ w rozprawie z Moskalami pod Janowem na Podlasiu dnia 18. lipca 1863.

—    Jan, zamordowany we dworze kosymińskimprzez naprowadzonych Moskali dnia 18. kwietnia 1863.

—    Antoni, włościanin, wyrokiem sądu wojennego za udział w powstaniu rozstrzelany w Sejnach na Litwie dnia 10. marca 1864.

—    Jeszcze jeden tego nazwiska, poległ w utarczce z Moskalami pod Broszeńcinem d. 10. kwietnia 1863.

Witosławski, uwięziony przez Moskali w Kamieńcu podolskim, umarł tamże w styczniu 1864.

Władyczański Teofil, oh cer gwardyi moskiewskiej, na hasło powstania wziął w nim udział najpierw na Litwie, zkąd przeniósł się do Kongresówki, gdzie pod nazwą „Zaręby“ prowadząc oddziałem, poległ w bitwie pod Lelowem d 30. września 1863.

Włoszkiewicz, z Kobylnik w Poznańskiem, zginął w postaniu w r. 1863.    K.