10578101

127

ciu samego wapna, otrzymaliby tylko saletrę murową, czyli wapienną.

W niektórych miejscach dodają zazwyczaj kilka korcy wapna palonego do dołu gnojó-wkowego, przez co świeży przypływający mocz ciągle z wapnem się styka. Z przytoczonych spostrzeżeń wnioskować można, że tak postępując utrzymują się dobrze, nawożące części gnojówki, gdyż snletran wapna nie jest lotny i nie ustępuje prawdopodobnie w sile użyźniającej solom amoniakalnym. Chcąc mieć jednak zupełna pewność, który sposób zaprawiania gnojówki jest lepszym, wypada zrobić kilka doświadczeń chemicznych, mogących wyjaśnić przemiany odbywające się w jednym i drugim przypadku, i należy wypróbować na roli, który mocz lepiej skutkuje: przegniły i zaprawiony lewusem siarkowym, czy świeży mieszany wapnem.

Doświadczenia robione przczemnic w tej mierze, wskazały, że wapno działa rzeczywiście pożytecznie na mocz świeży. Mocz ludzki zapra wiony wapnem nic miał i po 8 tygodniach amoniakalnej woni, gdy mocz bez wapna w 8 dni już ukazywał woń bardzo mocną i o-brzydliwą.