1703 art001

metalowych, giętkich; różne puiikta (ej kuli niejednakowo są od osi oddalone, biegną tedy z niejednakowa. szybkością. Na jej przeto równiku, w miejscach najbardziej od osi odległych, wzbudza się siła odśrodkowa największa; pim-kta tam położone najznaczniej od osi odbiegają., wskutek czego kula przybrać musi postać spłaszczoną, postać elipsoidy ohrolotonj. , inaczej s/a-roult/. A właśnie płynna, przynajmniej plastyczna pierwotnie ziemia, w takichżu samych znajdowała sję warunkach; ruchliwe, swobodne między sobą jej cząstki ulegać mogły wpływowi siły odśrodkowej wzbudzonej jej obrotem; ziemia musiała się pod biegunami wydąć, spłaszczy* pod równikiem i z kuli zamienić na sferoidą obrotową,

Tak rozumował Newton, a na zasadzie teoretycznych wywodów, opierając się na szybkości obrotu ziemi, obliczył nawet spłaszczenie ziemi na inny znakomity fizyk i matematyk ówczesny Jluyghens podzielił ten pogląd, ale rachunek jego, z nieco odmiennych zasad o wewnętrznej budowie ziemi wychodzący, doprowadził do ułamku na owo przypuszczalne spłaszczenie. Nie wszyscy jednak uczeni przystawali na zdanie dwu wielkich matematyków. W początkach mianowicie ośmnastego wieku, w ciągu lat 1700 — 1718 astronomowie La Hire i (lassini przedłużyli pomiar Picarda na północ do Dunkierki i na południe do Perpignan u Pireneów: na