1703 art 001

niano z odpowiednią kolbą z talerza dolnego. Tym sposobem masa rtęci znajdująca się w kolbie doznawała zbliżenia ku środkowi ziemi o odległość obu talerzy (21 metrów) i ulegała silniejszemu przyciąganiu; równowaga zatem wagi zrywała się, a dla przywrócenia jój trzeba było dorzucać na drugą stronę wagi ciężarki, które w tym celu wyrobione były z blachy platynowej.

Już sam ten rezultat niezmiernie jest ciekawy, stanowi on bowiem nowe potwierdzenie tej prawdy, że natężenie wzajemnego przyciągania dwu ciał wzrasta, gdy one się ku sobie zbliżają, a z pięćdziesięciu doświadczeń okazało się, że przyrost ciężaru jakiego doznawała rtęć (było jej w kolbie 5,00945 kilograma) wynosił 21,CMI! miligramów.

(idy następnie pod jednym z dolnych talerzy umieszczono kulę ołowianą, to kolba przenoszona z górnego talerza na dolny doznaje dalszego przyrostu ciężaru wskutek zbliżenia się do środka kuli ołowianej, a ciężar rtęci okazuje się większym, aniżeli w doświadczeniach poprzednich; różnica przeto między przyrostem jednym a drugim daje miarę przyciągania tej kuli. Kula ołowiana, której używał prof. doiły, składała się ze 115 części i przy średnicy niewiele mniejszej od jednego metra ważyła 5775,2 kilograma; ciężar jej wlaśeiwy wynosi! 11,18(5. Potężna taka bryła wywiera wprawdzie wpływ na kolbę i wtedy, gdy znajduje się ona na talerzu górnym, ale,