17

w której:

e -■ podstawa logarytmów naturalnych (e 2,713),

/; - współczynnik tarcia między cięgnem a bębnem. rp ~ kąt opasania -bębna przez cięgno, wyrażony w radia nuci i. Wprowadzając współczynnik m = otrzymujemy uproszczony zapis wzoru 19.12

S[ = i>y m

Dla uproszczenia obliczeń w labl. ól podane są "przybliżone wartości współczynnika m dla najczęściej stosowanych wartości (i oraz ę.

Uwzględniaj ąc' zależno ści 19.11 i 12 o 1 rzym amy

lub T~ S₂(m— 1)

(19.13).

Wartość siły F .obciążającej dźwignię obliczamy z warunków równowagi sit działających na. dźwignię (przy kierunku ruchu obrotowego założonym na rys. 19.4):

■ — dla hamulca zwykłego (rys. 19.4u)

(19,14)

F ■ 1 = S₂ • a

— dla hamulca różnicowego (rys. 19.4b) F-l= S₂-a₂--S_l-a_l

(19.15)

(19.1.6}

F-I ■ S_l-a+S_z-a

Z analizy konstrukcji hamulców cięgnowych i warunków' równowagi określonycli wzorami 19.13 -z 19.16. wynikają następujące wnioski:

1.    Hamulec zwykle i różnicowe nadają się tylko do pracy przy stałym kierunku ruchu obrotowego bębna i wału, na którym jest on osadzony.

2.    Hamulec sumowy może pracować przy zmiennym kierunku ruchu

obrotowego walu, ale wymaga, stosowania znacznie większej siły obciążającej F.

3.. Hamulec różnicowy wymaga stosunkowo małej siły obciążającej F Dla zapew nienia prawidłowej pracy lego hamulca musi byćspeinio-a ■}    „    ,

by warunek:    > e¹ 'j w przeciwnym razie nastąpi śąmoza-

klcszczenie hamulca. Podany warunek można wyprowadzić na podstawie wzorów' 19.11, 12 i 15.

Uwaga: W przykładach i zadaniach należy przyjmować bęben hamulcowy-z żeliwa, dobierając współczynnik tarcia fi z łab!. 61 lub . z podręcznika [20] w zależności od materiału okładzin cięgna,

18' 275