22246 strona8 119

118

gogicznej w Bydgoszczy, a jeszcze wcześniej, w jatach 1977-1983 na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Do form doskonalenia można też zaliczyć szkolenia i konferencje prowadzone przez Krajowy Urząd Pracy i wojewódzkie urzędy pracy, często z udziałem specjalistów zagranicznych, propagujące istniejące tam i utrwalone formy pracy z bezrobotnymi i poszukującymi pracy. Dorobek tych spotkań, jest jak już wspomniano, utrwalany w postaci materiałów rozprowadzanych wśród doradców zawodu w urzędach pracy.

Spotkania i konferencje związane z te mu tyką orientacji i poradnictwa zawodowego organizują również uczelnie wyższe — przede wszystkim w ostatnich latach Uniwersytet Wrocławski i Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Częstochowie, a także Stowarzyszenie Doradców Szkolnych i Zawodowych RP i Centrum Metodyczne Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej.

Pytania kontrolne:

1.    Opracować roczny plan współpracy szkoły podstawowej z rodzicami w zakresie orientacji zawodowej dla klasy VII lub VIII.

Uwzględnić udział innych elementów realizacyjnych systemu orientacji i poradnictwa zawodowego.

2.    Przygotować informacje o swoim zakładzie pracy lub szkole dla potrzeb orientacji zawodowej dla uczniów pragnących podjąć naukę lub pracę w nim.

3.    Opracować projekt cyklu audycji radiowych lub telewizyjnych podejmujących problemy przygotowania do wyboru szkoły, zawodu, poszukiwania pracy, radzenia sobie w sytuacji bezrobocia itp.

4.    Jakie zmiany należałoby wprowadzić w polskim systemie orientacji i poradnictwa zawodowego, aby zadania z tego zakresu mogły być lepiej realizowane?

ZAKOŃCZENIE

Przedstawione opracowanie stanowi pomoc dla studentów' pedagogiki (w^f szczególności specjalności: edukacja i poradnictwo zawodowe i zbliżonych), którzy w trakcie studiów stykają się z zagadnieniami związanymi z przygotowaniem młodzieży do wyboru zawodu, utrwalaniem się w wybranym zawodzie, koniecznością zmiany zawodu, przekwalifikowania i dążenia do mistrzostwa w zawodzie.

Może być także swego rodzaju wstępem do samodzielnego studiowania niektórych, szczegółowych zagadnień z zakresu zawodoznawstwa, orientacji zawodowej czy poradnictwa zawodowego.

Rozważania zostały uaktualnione w stosunku do pierwszego wydania z 1990 roku. Oparte zostały na w miarę aktualnej literaturze i przepisach prawnych obowiązujących w 1995 roku.

Nie przedstawiono rozwiązań z zakresu orientacji i poradnictwa zaw'odowego w innych krajach. Nie oznacza to, że problematyka ta nie jest w nich podejmowana. Zaprezentowanie ich wykraczałoby poza możliwości zmian, których można było dokonać przygotowując drugie wydanie skryptu. Osoby zainteresowane mogą znaleźć informacje na ten temat w pracach W. Rachalskiej, S. Szajka, B. Wojtasik czy materiałach przygotowanych przez urzędy pracy.

Nie przedstawiono również działalności prywatnych poradni zajmujących się doradztwem i pośrednictwem pracy (chociaż wspomniano o ich istnieniu), ponieważ brak jest wiarygodnych danych dotyczących ich liczebności, obsady kadrowej i zakresu działania. Należyjednak zdawać sobie sprawę z faktu, że takie instytucje powstały w latach dziewięćdziesiątych i mogą nadal powstawać i rozwijać swoją działalność.

Procesy: przygotowania dzieci i młodzieży do wyboru zawodu, utwierdzania w nim w okresie kształcenia zawodowego, zmiany kierunku kształcenia lub zawodu, dążenia do mistrzostwa w zawodzie, planowania swojej kariery zawodowej i podobne — wymagają od osób zajmujących się tymi zagadnieniami wiedzy na i temat zawodów, rozwoju zawodowego człowieka, znajomości zasad, metod i form