23722 Scan0117

OY

zatrzymać. Wręcz przeciwnie, zgodziłem się z nim. „Idźże, biegnij — powiedziałem mu — ale jak masz uciekać, to uciekaj jak najdalej". Trzymając go wciąż na lassie, odpędzałem tak długo, aż w końcu mi zaufał i przestał dążyć do zrzucenia pętli.

Większą część tego ranka zajęło mi doprowadzenie do połączenia, zarzucenie mu linki na szyję i przyzwyczajenie do chodzenia obok Du-ally⁷ego. Potem nadszedł czas, aby trochę odpocząć i coś przekąsić. Zwierzęta wypuściliśmy na pastwisko. Cathie Twissłeman, którą delegowaliśmy do obserwowania Shy Boya, doniosła nam, że nie wykazuje on żadnych oznak świadczących o chęci ucieczki i że z zadowoleniem przebywa w pobliżu koni hodowlanych.

Po południu zmieniłem Dually⁷ego na George^a, solidnego koma z rancza, na terenie którego się znajdowaliśmy. Większą część popołudnia spędziliśmy, ćwicząc Shy Boya w poruszaniu się po wielkich kręgach, przy czym prowadziłem go z grzbietu George⁷a. Raz na jakiś czas zapalała się jakaś iskierka i Shy Boya ogarniał strach, ale jego okresy zaufania i współpracy stale się przedłużały.

George miał w tym swój udział. Jest to krępy koń o msko położonym środku ciężkości, co ułatwiało mi głaskanie mustanga po grzbiecie, żebrach i biodrach. Shy Boy szybko przyzwyczaił się do bliskości George⁷a, dzięki czemu mogłem go masować od głowy po biodra, od kłębu po mostek.

Około czwartej po południu uznałem, że poczyniliśmy wystarczająco duże postępy, by założyć Shy Boyowi powęz. Nie schodząc z George⁷a, zsunąłem powęz po zewnętrznej stronie mustanga i przy pomocy haczyka z drutu chwyciłem pod jego brzuchem klamrę i zapiąłem ją po mojej stronie. Shy Boy zaakceptował to wszystko bez protestu; nawet nie podskoczył. Nie próbował mnie także kopnąć, chociaż raz lub dwa błysnął w moją stronę zębami, kiedy wykonałem zbyt szybki jak na jego gust ruch.