23998 Zasady Wykładni Prawa L Morawski7

- * * Rozdział VII. Wykładnia systemowa a * *

Jak trafnie dowodzi w odniesieniu do prawa pracy L. Florek „Wykładnia zgodna z dyrektywami (unijnymi) nie może pozbawiać mocy obowiązującej tych przepisów prawa krajowego, które odchodzą od dyrektyw na korzyść pracowników. Europejskie prawo pracy, podobnie jak prawo międzynarodowe, czy krajowe, zawiera z reguły standardy minimalne, które mogą być zmieniane na korzyść pracownika. W szczególności państwa członkowskie mogą wprowadzać lub utrzymywać przepisy bardziej korzystne od określonych w większości dyrektyw. Tym samym przepisy prawa polskiego, które są korzystniejsze dla pracowników, nie mogą być uchylone w drodze wykładni”²³.

9. Zakaz wykładni prowadzącej do sprzeczności

Spójność systemu prawa gwarantuje określony stopień jego niesprzecz-ności i zupełności. Tej pierwszej kwestii dotyczy następująca dyrektywa wykładni.

■ Nie należy interpretować przepisów prawa w sposób prowadzący do ich sprzeczności z innymi przepisami.

Należy podkreślić, że pojęcie sprzeczności jest interpretowane w pra-woznawstwie bardzo szeroko i obejmuje nie tylko normy sprzeczne analitycznie, ale także normy konfliktowe oraz normy niezgodne prakseologicz-nie²'¹. Normy sprzeczne analitycznie to normy, które przy niezgodnych lub częściowo niezgodnych hipotezach mają sprzeczne dyspozycje lub niezgodne sankcje, a zatem takie z których jedna coś nakazuje (zakazuje), a druga na to samo zezwala lub takie, z których jedna coś nakazuje, a druga to samo zakazuje. Normy konfliktowe to z kolei normy, które wprawdzie nie są sprzeczne analitycznie, ale których w pewnych okolicznościach łącznie zrealizować się nie da. Prostym przykładem norm tego rodzaju jest norma nakazująca mówienie prawdy i norma zakazująca zadawania cierpień.

²³    L. Florek, Wykładnia prawa pracy zgodna z prawem wspólnotowym, [w: L Teoria i praktyka wykładni prawa, red. P. Winczorek, Warszawa 2005.

²⁴    Na ten temat por. Z. Ziembiński, Problemy podstawowe prawoznawstwa, Warszawa 1980, s. 225; A. Redelbach, S. Wronkowska, Z. Ziembiński, Zarys teońi państwa i prawa, Warszawa 1992, s. 214; K. Opałek, J. Wróblewski, op. cii., s. 96.

»«»a 147 aa •