32848 skanuj0003 (204)

—    To już przesada, pewnie stary stbie golnął.

Ale to nie byt już Koncert Radimaciaowa ani Fmtazja Schumanna, której się Kazio spodziewał jadąc, był to bowiem odwieczny „kot bojowy** starego Alrl ausa.

Zrazu stis poznał tego hałaśliwego utworu. Drobne nuty podwójne śmigały pod palcami pianisty jak wytryski fontanny, strumienie wody albo płomień ognia... Właśnie, płomienie ognia, poznał i uśmiechnął się.

—    Dawno tego me słyszałem.

Kryształowe nuty lśniły pod pakami Ałtkausa. jak języki ognia.

—    Kiedy ja to słyszałem i gdzie?

Kazio zatrzymał się 1 stał nieruchomo, cc raz bardziej zdziwiony.

—    Kiedy ja to słyszałem? — powtarzał bezmyślnie, bo pamięć jego nie pracowała, cały był obrócony w duch.

A pasaże rosły i wznosiły się ku górze i poprzez kryształowy sznur wiolinu zaczął przebijać się prosty, ale nieskończenie smutny temat końca.

„Świetna przeróbka—pc myślał Kazio—czy to czasem nie sam ojciec zrobił”.

W każdym razie grałtoz takim oddaniem, z takim zapa-tniętajłiem, że Kaziowi coraz przykrzej było mu przerywać.

■— Czar ognia—szepnął do siebie—cóż to za moda na Wagnera ? To na pewno niedobry wpływ nieoczekiwanego towarzystwa.

Płomienie uspokajały' się, wreszcie kryształowe dźwięki jak nuty pozytywki układały się naokoło zasadniczego tematu. Kaskada dźwięków wyczerpywała się, ale jak zwykłe u Wagnera koniec nie następował, ostateczne uspokojenie nie nadchodziło.

Kazio zrobił jeszcze krok. X nagłe drgnął. Nie zauważył, że przy samych drzwiach do pokoju ojca na niskim stoł-$ ku siedział stary Wasyl. Nie zdjął czarnego kaszkietu, spod którego sterczały siwe kosmyki, tylko podniósł na Kazia olbrzymie, wyblakłe i ubiegłe krwią oczy, nad którymi nastroszyły się gęste, zupełnie siwe brwi Stary nie przywitał Kazia, tytko wskazał m drzwi cezami.

—    Pięknie gra nasz pan — szeptem powiedział. Kamo się zruederpltwił.

—    Jaki pan? Profesor 1

Wasyl wzruszył ramionami.

—    Ko i co? 1 ty zaglądałeś do butelki?

Machnął ręką i dość gwałtownie otworzył drzwi do pokoju ojca.

Althzus przerwał grę, ale nie podniósł się od fortepianu. Odwrócił się do syna.

—    To ty?—spytał. — Znowu przyjechałeś?

Babka jeszcze—matka starego Ałthausa—tak ich

przyuczyła, że zawsze rozmawiali ze sobą po polska. W tym otoczeniu brzmiało to dosyć osobliwie, zwłaszcza że stary Ałtkaus mówił dawnym, czystym językiem bez żadnego akcentu. Pilnował zresztą, żeby Kazimierz też nie zapominał tych zgłosek.

—    Nic bardzo się cieszysz z mego przyjazdu — powiedział Kazio, zdawkowo całując ojca.

—    Bo się zawsze kryje jakaś niespodzianka za takim przyjazdem—powiedział profesor.

—    Dzisiaj nic się nic kryje. Albo prawie nic. Graj spokojnie, tata. Skąd ty wydarłeś ten Fcucrzauber. Zupełnie nieodpowiednia dla nas muzyka.

—    Ale piękna...

—    Zgubne skutki obcowania 2 generałem i jego dworem. Przecież jego Heinz psa nazwał Woranem...

—    Chcesz Chopina?

—    Może Brahmsa.

c