34189 PwTiR142

282 Rozdział 9

si on odpowiedzialności za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową, gdy kupujący o tej niezgodności wiedział lub powinien wiedzieć, oceniając sprawę rozsądnie.

Omawiana ustawa o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej zmienia kolejność uprawnień konsumenta jako kupującego towar niezgodny z umową w porównaniu ustaleniami kodeksowymi o odpowiedzialności z tytułu rękojmi. Kupujący towar konsumpcyjny może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę lub wymianę na nowy. Brak ustosunkowania się do tego żądania przez sprzedawcę w terminie 14 dni powoduje, że uważa się, iż uznał je za uzasadnione. Jednak kupujący nie może domagać się naprawy lub wymiany towaru na nowy, jeżeli zastosowanie tych środków postępowania jest niemożliwe lub wymaga nadmiernych kosztów. Wtedy kupujący ma prawo domagać się stosownego obniżenia ceny lub odstąpić od umowy. Z tych uprawnień może też skorzystać w sytuacji, gdy sprzedawca towaru konsumpcyjnego nic dokona naprawy lub wymiany w odpowiednim czasie lub gdy naprawa lub wymiana narażałaby kupującego na znaczne niedogodności. Jednak od umowy nie można odstąpić, gdy niezgodność towaru z umową jest nieistotna.

Warunkiem skorzystania z powyższych uprawnień przez kupującego jest zawiadomienie sprzedawcy o niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową przed upływem dwóch miesięcy od stwierdzenia takiej niezgodności. Niedochowanie tego terminu powoduje utratę wskazanych uprawnień. Dla towarów żywnościowych są ustalone w drodze rozporządzenia ministra właściwego do spraw gospodarki krótsze terminy zawiadomienia.

Równie znaczące są inne terminy ustalone przez ustawę o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej. Ogranicza ona odpowiedzialność sprzedawcy za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową do sytuacji stwierdzenia jej przed upływem 2 lat od wydania towaru kupującemu i termin ten nie może być zmodyfikowany przez porozumienie stron, ani przez narzucone przez jedną ze stron postanowienie umowy. Termin przedawnienia roszczeń kupującego o naprawę, wymianę, obniżenie ceny lub odstąpienie od umowy wynosi jeden rok liczony od stwierdzenia przez kupującego niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową. Przedawnienie nie może jednak skończyć się przed upływem wyżej wskazanego 2-letniego terminu. Zawiadomienie sprzedawcy o niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową przerywa bieg przedawnienia. Przedawnienie nie biegnie w czasie wykonywania naprawy lub wymiany oraz prowadzenia przez strony negocjacji w celu ugodowego załatwienia sprawy. Takie zawieszenie biegu przedawnienia na czas rokowań nie trwa dłużej niż 3 miesiące.

Uprawnień unormowanych w ustawie o sprzedaży konsumenckiej nie można wyłączyć ani ograniczyć w drodze umowy zawartej przed zawiadomieniem sprzedawcy o niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową. Nie można tego dokonać zwłaszcza przez oświadczenie kupującego, że wie o niezgodności towaru z umową, lub przez wybór prawa obcego. To ustalenie ustawy ma zapobiegać wymuszaniu przez sprzedawców na kupujących towary konsumpcyjne niekorzystnych dla nich oświadczeń.

Nowością ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej jest ponadto wprowadzenie do polskiego ustawodawstwa tzw. gwarancji europejskiej. zwanej też komercjalną lub umowną. Chodzi tutaj o nieodpłatną gwarancję udzielaną przez oświadczenie gwaranta zamieszczone w dokumencie gwarancyjnym lub reklamie, odnoszących się do towaru konsumpcyjnego. Generalnie zakres ochrony konsumenta w omawianej ustawie jest nawet większy niż minimalny poziom wymagany przez dyrektywę 1999/44/WE.

9.15. Umowa time-sharingu

Time-sharing to swoista usługa turystyczna, której nazwa w języku polskim dotychczas nie ukształtowała się i w powszechnym użyciu znajduje się wskazany termin angielski, brzmiący trochę tajemniczo. Usługa ta od lat cieszy się dużą popularnością w USA i Kanadzie, często występuje w państwach Europy południowej, w Wielkiej Brytanii, Irlandii oraz Skandynawii. Amerykańską ustawę modelową przyjętą w 1979 r. (zwaną skrótem URETSA) uważa się za najstarszą regulację time-sharingu na świecie. W latach dziewięćdziesiątych omawiana usługa pojawiła się również na polskim rynku turystycznym. Polega ona na udostępnieniu prawa do korzystania z budynku lub jego części w ściśle oznaczonym czasie w każdym roku. Chodzi o bungalowy i inne nieruchomości budynkowe oraz o różne pomieszczenia mieszkalne, w tym zwłaszcza apartamenty hotelowe położone w atrakcyjnych turystycznie miejscowościach. Niekiedy zakresem omawianej usługi obejmuje się też umożliwianie czasowego korzystania z niektórych rzeczy ruchomych, ale taki przedmiot time-sharingu jeszcze nie ma odpowiednich regulacji prawnych.

Jak wskazuje znawca tej problematyki L. Stecki, time-sharing może dotyczyć również np. łodzi, jachtów, rowerów wodnych, samochodów, skuterów, motocykli, koni, jak też korzystania z takich urządzeń technicznych, jak baseny kąpielowe, sauny, siłownie, sale gimnastyczne, a nawet z pól golfowych, kortów tenisowych, boisk do gry w piłkę nożną lub siatkówkę. Może więc mieć duże znaczenie dla turystyki i rekreacji. Praktyka pokaże, w jakim kierunku pójdą przyszłe regulacje prawne time-sharingu w poszczególnych państwach. Potrzeby praktyczne mogą wymusić objęcie tymi unormowaniami prawnymi także innych niż nieruchomości przedmiotów time-sharingu.

Funkcjonowanie time-sharingu w przeszłości wykazało istnienie bardzo wielu zagrożeń dla interesów osób korzystających z tej usługi. Osobom tym bowiem były narzucane przez organizatorów time-sharingu niekorzystne postano-

i