36517 skanuj0049 (48)

4.8. Przyrodnicza inwentaryzacja i waloryzacja obszarów i obiektów

139

Ramka 4.5. Kryteria (C1-C7) stosowane do waloryzacji europejskich Obszarów Specjalnej Ochrony Natura 2000 (wg Gromadzkiego 2004)

Ranga C1-C6 nadawana jest obszarom, na których występuje:

C1 - co najmniej 1% lęgowej populacji krajowej gatunku lub gatunków zagrożonych globalnie; w Pol- I sce należą do nich wodniaka, derkacz, podgorzałka, orlik grubodzioby, bielik, dubelt;

C2 - co najmniej 1% populacji ptaków szlaku wędrówkowego lub unijnej populacji gatunku zagrożone- I go w skali Unii Europejskiej, tj. gatunku z listy załącznika I do Dyrektywy Ptasiej (zob. rozdz. 5);

C3 - co najmniej 1% populacji ptaków szlaku wędrówkowego gatunku wędrownego niezagrożonego K na terytorium Unii Europejskiej lub określonej populacji (np. krajowej lęgowej lub zimującej) co najmniej I 1 gatunku z grupy ptaków wodno-botnych; dotyczy głównie terenów wodno-błotnych objętych Konwen- I cją Ramsarską (zob. rozdz. 5);

C4 - co najmniej 20 tys. osobników ptaków wodno-błotnych i(lub) co najmniej 10 tys. par wędrownych gatunków ptaków morskich; dotyczy terenów wodno-błotnych zinwentaryzowanych zgodnie z kryterium 5 Konwencji Ramsarskiej (zob. rozdz. 5);

C5 - regularnie podaas wędrówek 5 tys. bocianów białych, 3 tys. żurawi lub 3 tys. ptaków drapieżnych, ; należących do różnych gatunków;

C6-co najmniej 1% krajowej lęgowej populacji gatunków zagrożonych w państwach Unii Europejskiej I lub 0,1% populacji geograficznej;

Rangę C7 przyznano w Polsce obszarom, na których gatunki zagrożone w państwach Unii Europejskiej I występują stosunkowo licznie, ale poniżej 1% populacji krajowej, obszarom, na których ich liaebność I zbliża się do poziomu 1% populacji krajowej oraz obszarom, na których ptaki trudno zliczyć, wiadomo I jednak, że występują na nich liczniej niż na innych obszarach.

biologicznej (MacArthur i Wilson 1967; Banaszak 1998, 2002). Do takich wysp środowiskowych w krajobrazie zalicza się np. śródpolne i śródleśne oczka wodne, cieki wodne, zadrzewienia i zakrzewienia w krajobrazie pól i łąk czy też enklawy lasu naturalnego w otoczeniu monokultur sosnowych, spełniające funkcję swoistych iefugiów lub ostoi różnorodności (Kucharski L., Samosiej L. 1993; Kochanowska i Raniszewska 1999; Pawlaczyk i Jermaczek 2000).

Uzupełnieniem inwentaryzacji elementów przyrodniczych jest szczegółowa cha- Charakterystyka lakterystyka środowiska abiotycznego (m.in. rzeźby terenu, właściwości fizycznych środowiska i chemicznych gleb, stosunków wodnych, zróżnicowania mikroklimatów), form użyt- j _zag_rożeń kowania ziemi oraz przekształceń ekosystemów i krajobrazów (np. degeneracji dla przyrody roślinności, przekształcenia rzeźby terenu, zmiany stosunków wodnych), a także identyfikacja istniejących i potencjalnych zagrożeń dla przyrody jako całości lub dla jej poszczególnych składników, wśród których do najbardziej znaczących należą:

■ wzrost urbanizacji oraz infrastruktury drogowej, prowadzący m.in. do likwidacji, zmniejszenia powierzchni lub fragmentacji naturalnych, półnaturalnych lub tradycyjnie użytkowanych ekosystemów oraz do zaburzenia ich funkcjonowania i dysharmonii krajobrazu;