38058 ksiega
5

138

oddziaływania korekcyjnego, ale aktywny współtwórca procesu świadomego kształtowania samego siebie na teraz i na potem,

-    zasada indywidualnego doboru środków postępowania korekcyjnego oznacza racjonalny dobór wszelkich środków, wynikający z indywidualnych potrzeb osoby poddawanej takiemu postępowaniu. U podstaw tego leży dokładna diagnoza oraz plan postępowania, bazujący na określonych celach. Osoby o zbliżonym programie postępowania powinny być łączone w jednolite pod tym względem grupy ćwiczebne,

-    zasada dostępności (stopniowania trudności) określa konieczność dostosowania postępowania korekcyjnego do możliwości osoby poddawanej temu postępowaniu. Punktem wyjścia jest nic tylko wiek danej osoby, ale przede wszystkim poziom jej sprawności. Oznacza to z jednej strony nie stawianie ćwiczącemu wymagań przekraczających jego aktualnych możliwości ruchowych, a z drugiej strony stopniowe zwiększanie tych wymagań w miarę postępów usprawniania. Konieczny jest także odpowiedni do wieku dobór rodzaju i formy ćwiczeń,

zasada współpracy z najbliższym otoczeniem osoby poddawanej postępowaniu korekcyjnemu stanowi także istotny warunek powodzenia tego postępowania. Chodzi nic tylko o zapisanie dziecka na zajęcia korekcyjne i doprowadzenie go na ćwiczenia, ale przede wszystkim o ciągle i wielostronne oddziaływanie, także o przeprowadzanie z dzieckiem zleconych do domu ćwiczeń.

Według Nowotnego i Saulicza (1990) w zaawansowanych przypadkach wad postawy postępowanie powinno być podzielone na etapy. Należy określić cele etapowe, uwzględniające likwidowanie większych objawów. W końcu przychodzą cele szczegółowe, z których bezpośrednio wynikają indywidualne potrzeby zastosowania określonych środków. Istotne znaczenie odgrywają także metodyczne środki tego postępowania, tzn. objaśnienie, pokaz i instruowanie, stanowiące podstawę poprawnego, zgodnego z założeniami i celem wykonania przez ćwiczącego wszelkich zadań ruchowych. Środki te powinny być zrozumiale dla ćwiczącego Objaśnienie powinno być zwięzłe. W trakcie powoli wykonanego pokazu należy zwrócić uwagę na najważniejsze momenty zadania ruchowego. W niektórych przypadkach paknz należy rozłożyć na elementy składowe:

polecenie i zachęcenie powinno mieć miejsce dopiero wówczas, gdy ćwiczący wie co ma zrobić. Polecenie najczęściej stanowi formę komendy, natomiast zachęcenie jest niezbędne wtedy, gdy występują trudności z. wykonaniem zadania, a zwłaszcza brak wiary ćwiczącego w możliwość jego wykonania.

korygowani* odgrywa zasadniczą rolę w zapobieganiu, tworzona j utrwalania uc nieprawidłowych nawyków ruchowych. Nic chodzi jednak o korygowanie wady Sącz. o korygowanie niepoprawnie wykonywanych zadań ruchowych. Środek fen ophep obniżeniu wartości stosowanych ćwiczeń. Należy bowiem pamiętać, że niepoprawnie wykonane ćwiczenia mogą przynieść efekt odwrotny i pogorszyć wadę.

Według Nowotnego i Saulicza (1990) rozróżniamy trzy rodzaje korygowania: korygowanie szybkie polega na przerwaniu ćwiczenia i ponownym poinstruowani, ćwiczącego. / podkreśleniem popełnianych błędów,

korygowanie synchroniczne polega na informowaniu Ćwiczącego o popetaanych błędach i sposobie poprawnego wykonania zadania, jednak bez przerywania ćwiczenia, korygowanie opóźnione wymaga natomiast pewnego postępowania pośredniego. W niektórych przypadkach konieczne jest bowiem zlecenie zadania pośredniego, zmierzającego najpierw do zlikwidowania przyczyny popełnianych błędów, dodatkowe środki metodyczne obejmują wszystkie sposoby postępowania, które ułatwiają ćwiczącemu wykonanie określonego zadania ruchowego. Do środków tych zalicza Się pomoce ułatwiające samokontrole tnp monitor i kamera), a także ubezpieczenie. Poczucie hczpicczcństwa stanowi podstawę aktywnego udziału w ćwiczeniach oraz zmniejsza prawdopodobieństwo popełnienia przez ćwiczącego błędów. Dla osoby nawykowa wada postawy ciała jest czymś naturalnym, nic wymagającym wysiłku, przyjmowanym podświadomie. Natomiast postawa skorygowana jest czymś sztucznym, związanym często ze znacznym wysiłkiem nie tylko mięśniowym, ale i psychicznym. Dlatego ważne jest podsunięcie osobie takiej motywacji postępowania, aby chciała wziąć aktywny udział w procesie korekcji. Wszystkie postacie terapii ruchowej cechuje niezbędność aktywnego udziału osoby w leczeniu, co ma miejsce także w gimnastyce korekcyjnej

5.2. Systematyka pozycji wyjściowych do ćwiczeń korekcyjnych Prawidłowy dobór pozycji wyjściowych determinuje precy zję wykonywanego ćwiczona Wartość stosowanych ćwiczeń korekcyjnych w dużej mierze zależy od prawidłowy** pozycji wyjściowych. Według Kutzner-Kozińskiej (20001) pozycje wyjściowe dzielimy je zew zględa na: lokalizację, stopień doraźnego wyrównania wady i osiowe obciążenie kręgosłupa.