50825 skanowanie0092

SPOKÓJ

Nie lękam się śmierci, nie przeklinam życia, nie pożądam niczego poza grobem.

Ani zjednoczenia się z bóstwem, ani unicestwienia. Ani nagrody, ani próby nowej.

Zmęczony jestem, obojętny jestem, nie pragnę nawet spoczywania.

W głębi zmęczenia śmiertelnego jest spokój. Ból nawet go nie zmąci, ani dolegliwość cielesna.

Choćby mnie piekli żelazem i wyrywali wnętrzności — nie zmącą spokoju mego.

Jest we mnie próżnia, która cierpieć nie może. Jest wewnętrzny spokój i śmierć.

Jest czarne jezioro spokoju we mnie. I nie ma dna. Bez dna jest zmęczenie moje.

Zem nadto pragnął i czuł, żem cierpiał i był szczęśliwszy, niż człowiekowi wolno cierpieć i być szczęśliwym.

Spokojny jestem, a spokoju mego nic nie zmąci.

Nie lubiłem ciszy, wołałem do siebie radość i cierpienie. Przeto przyszło na mnie zmęczenie wiekuiste.

Gdyż słabe jest ciało moje, a posłuszne było mojej

woli. Przeto odejdzie w spokoju.

—■ ■ -