1. Za wariant podstawowy tego fonemu uznamy dźwięczną, twardą, dwu-wargową głoskę [m], która może pojawić się w największej liczbie kontekstów.
2. Głoskę zmiękczoną [m’j uznamy za obligatoryjny wariant pozycyjny fonemu Iml w pozycji przed [i] oraz [b|. Pozostając wówczas w dystrybucji komplementarnej względem [mj, nie wchodzi z tą głoską w opozycję. Realizuje przy tym dokładnie ten sam pęczek cech dystynktywnych.
Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na fakt, że wyrażenia typu: mały — [mauy] : [m’iauy] — miały
różnią się znaczeniem przede wszystkim ze względu na ilościową opozycję
0 : [i]. Opozycja [m] : [m’j jest w tym wypadku jedynie towarzyszącym
1 wyraźnie wtórnym zjawiskiem.
W pozycji przed prepalatalnymi głoska [m’] fakultatywnie pojawia się względem [m], por.:
kąpie— [komp’ie] albo [kom’p’ie]
Powiemy wówczas, że jest ona pozycyjno-fakultaty wnym wariantem fonemu Iml.
3. Głoska bezdźwięczna [m] to w śródgłosie między bezdźwięcznymi i przed pauzą po bezdźwięcznej kombinatoryczny (pozycyjny) wariant fonemu Iml. W tego rodzaju kontekstach ma on dystrybucję komplementarną względem podstawowego wariantu [m], W pozycji nagłosowej przed bezdźwięczną głoska [rn] jest swobodnie wymienialna z wariantem podstawowym [m], por.:
mchu — [mxu] albo [mxu]
Powiemy zatem, że w tej pozycji głoska [m] jest pozycyjno-fakultatyw-nym wariantem fonemu Iml.
4. Szczelinowa głoska [rrj] — fakultatywnie pojawia się przed szczelinowymi lvl lub Ifl, por.:
komfort — [kort]fort] albo [koufort], albo [komfort] konwalia — [kori]varia] albo [kouval’ia]
Uznamy więc, że jest to pozycyjno-fakultatywny wariant fonemu Iml. Fonem Inl — składają się nań następujące cechy dystynktywne:
1. spółgłoskowość, por. nóż — [nuś] : [iiiś] — już -- Inl: lii
2. półotwartość, por. nóż — [nuś] : [buś] — burz -*• Inl : /b/
3. nosowość, por. nóż — [nuś] : [ruś] — róż -* Inl : Irl
4. niewargowość, por. nóż — [nuś] : [muś] — mórz -* Inl : Iml
5. przedniojęzykowość, por. len — [len] : [leń] — leń -► Inl : Ińl
Allofonami tego fonemu są następujące głoski:
1. Wariant podstawowy tego fonemu to głoska [n].
2. Bezdźwięczna głoska [n] jest obligatoryjnym pozycyjnym (kombinato-rycznym) wariantem fonemu Inl w pozycji śródgłosowej w obustronnym sąsiedztwie bezdźwięcznych i przed pauzą po bezdźwięcznej, por.:
piosnka — [p’iosnka]
piętn — [pMentn]
3. Zmiękczona głoska [n’] — fakultatywnie pojawia się tylko na granicy wyrazów przed [i] lub [i,], por.:
ton jego głosu — [ton’ iego guosu] albo [ton^ego guosu]
pan Igor — [panMgor] albo [panjgor]
Uznamy więc, że jest to pozycyjno-fakultatywny wariant fonemu Inl.
4. Dziąsłowa głoska [n] — obligatoryjnie występuje przed spółgłoskami dziąsłowymi, por.:
pączek — [poncek]
Jest to więc kombinatoryczny wariant fonemu Inl. Pozostaje w dystrybucji komplementarnej względem wariantu podstawowego [n]. Różni się od niego jedynie uzależnionym od sąsiedztwa miejscem artykulacji.
5. Szczelinowa przedniojęzykowo-zębowa głoska [ii] — fakultatywnie pojawia się przed l\l lub lii, /z/, Isl /ź/, Iśl, por.:
konwalia — [końval’ia] albo [konval’ia], albo [korr)varia]
pensja — [pens’ia] albo [pens’ia], albo [peus’ia]
w transie — [traiiśe] albo [tranśe], albo [trauśe], istnieją także inne możliwości, zob. p. 3.4.2.5.
Uznamy więc, że głoska [n] jest pozycyjno-fakultatywnym wariantem fonemu Inl.
6. Szczelinowa dziąsłowa głoska [n] — fakultatywnie pojawia się tylko przed szczelinowymi dziąsłowymi Isl lub /ż/, por.:
kunszt— [kunst] albo [kuuśt], albo [kunst]
Uznamy tę głoskę za pozycyjno-fakultatywny wariant fonemu Inl.
Fonem Ińl — to pęczek następujących cech dystynktywnych:
1. spółgłoskowość, por. bańka — [bańka] : [bajka] — bajka -► Ińl : /i/
2. półotwartość, por. bańka — [bańka] : [bapka] — babka-► Ińl : /p/
3. nosowość, por. bańka — [bańka] : [barka] — barka -► Ińl : lxl
4. niewargowość, por. Mania — [mańa] : [mama] — mama-► Ińl : hu/
5. nieprzedniojęzykowość,
por. toń — [toń] : [ton] — ton -► Ińl : Inl
6. środkowojęzykowość,
por. Reńka — [reńka] : [rerjka] — ręka -- Ińl : /t]/