Mapa analizowanych zagadnień
X. Nowoczesna kultura edukacji dorosłych a metody nauczania i uczenia się
Wyznacznikami nowoczesnej kultury nauczania i uczenia się są następujące zjawiska:
• dążenie dorosłych do podejmowania własnej aktywności w procesie uczenia się,
• zmiana roli nauczyciela w kierunku udzielania pomocy w organizowaniu samodzielnej edukacji,
• nacisk na dynamiczne związki zachodzące między poszczególnymi rodzajami wiedzy (np. biograficzną i zawodową), co nadaje procesom uczenia się nowy, bardziej otwarty, twórczy i indywidualny charakter, *
• wzrost znaczenia makrodydaktycznych uwarunkowań procesu uczenia się (pomieszczenia, środki dydaktyczne, sytuacja, interakcje),
• dążenie do poszerzenia wiedzy na temat własnych możliwości i barier uczenia się,
• zadowolenie jako kryterium oceny jakości edukacji1.
Nowoczesna kultura nauczania i uczenia się zsuwa na plan dalszy, ale nie usuwa nauczyciela, za to wyznacza mu nowe zadania - udzielanie pomocy uczestnikom procesu dydaktycznego w uczeniu się. Profesjonalizm andragoga oznacza w tym kontekście m.in. znajomość metod wspierania samodzielnej edukacji dorosłych, a także umiejętność organizowania procesu samodzielnej edukacji uczniów. W ujęciu Ch. Hof zadania andragoga w procesie kształcenia akcentującym samodzielność uczniów polegają na:
• stwarzaniu okazji do uczenia się-, wybór i udostępnianie odpowiednich treści oraz zadań, układanie treści w sekwencje, wybór strategii instruowania, czyli wybór form i metod uczenia się;
• kierowaniu procesami uczenia się: motywowanie uczestników, wspieranie ich indywidualnych procesów uczenia się, ewaluacja kolejnych etapów uczenia się;
• strukturyzowaniu sytuacji nauczania-uczenia się: określenie celów kształcenia; przyjęcie przez nauczyciela określonej roli, np. prezentera, moderatora, wzorca, informatora, eksperta,
• budowaniu efektywnych związków między różnymi zadaniami andragoga (planowanie, nauczanie, doradzanie) w różnych sytuacji dydaktycznych2.
Nowoczesna kultura nauczania — uczenia się dorosłych korzysta z różnych rodzajów uczenia się, które prezentuje poniższa tabela.
Tabela 10: Rodzaje uczenia się
1 |
Impuls |
Zachęcenie do dalszego myślenia i konfrontacji | |
2 |
Przekaz wiedzy |
=> |
Systematyczny przekaz i przyswajanie informacji |
3 |
Trening |
=> |
Wyuczenie i wyćwiczenie sprawności |
4 |
Wymiana doświadczeń |
S* |
Analiza doświadczeń jednostki i grupy |
5 |
Egzystencjalne uczenie się |
=> |
Opracowanie tematów o dużym znaczeniu dla wszystkich |
6 |
Specjalistyczne uczenie się |
=> |
Intensywne zajmowanie się tematem, poprzedzone długim przygotowaniem |
7 |
Sytuacyjne uczenie się |
=> |
Opracowanie problematycznych sytuacji dnia codziennego |
8 |
Krytyczne zdystansowanie |
Problematyzowanie powstałych wątpliwości | |
9 |
Środowiskowe oddziaływanie |
=> |
Wypracowanie rezultatów uczenia się oddziałujących na opinię publiczną |
10 |
Praktyczne uczenie się |
=> |
Uczenie się dla celów zawodowych, społecznych |
11 |
Poszukiwanie sensów |
=> |
Wyjaśnianie egzystencjalnie ważnych zagadnień |
12 |
Uczenie przez doświadczenie przekraczające granice |
=> |
Przekraczanie dotychczasowych horyzontów rozumowania przez bezpośrednie działanie i zdobycie nowych doświadczeń |
Źródło: O. Schaffter, Veranstaltungsvorbereitung in der Erwachsenenbildung, Bad Heilbrunn 1984.
2. Metody podające, interaktywne i aktywizujące
Nowoczesna kultura nauczania i uczenia się wymaga metod kształcenia wspierających samodzielność i autonomię uczestników procesu dydaktycznego.
121
H. Solarczyk, Nowoczesne formy samodzielnej edukacji dorosłych, w: Toruńskie Studia Dydaktyczne, 1.18, Toruń 2002.
Ch. Hof, Werden ptidagogische Profis UbetflUssig?, w: Grundlagen der Weiterbildung (GdWZ), 2001, 5, s. 219-221.