57861 Strona045 (2)

< ura zapłonu mas z nadchloranami i azotanami. Wyjątek stanowią niektóre mieszaniny podwójne zawierające jako substancję palną metale w postaci proszku lub pyłu.

N. Żirow w 1943 roku opracował nową metodę oznaczania tem-l^ratury samozapłonu mas pirotechnicznych. Według tej metody temperaturę samozapłonu oznacza się w piecu elektrycznym, którego temperaturę mierzy się za pomocą termopary.

Nowością tej metody jest równoczesne oznaczanie tak zwanej temperatury wyfuknięcia obok temperatury samozapłonu i czasu indukcji. Według normy GOST jako temperaturę wyfuknięcia przyjmuje się tę temperaturę, przy której czas indukcji jest równy zeru (rys. 4). Na wykresie wartość temperatury wyniknięcia oznacza się przez ekstrapolację.

Rys. 4. Wykres służący do wyznaczania temperatury wyfuknięcia

Temperatura wyfuknięcia (oznaczona według normy GOST '404(1—43 i przyjmowana jako charakterystyczna dla danej masy) dla wielu mas leży znacznie poniżej temperatury zapłonu, oznaczonej według metody poprzedniej. Pomiędzy temperaturami samozapłonu i wyfuknięcia nie ma wyraźnej zależności (patrz tablica 31).

W ogólności metoda Żirowa jest bardziej złożona i wymaga znacznie więcej pomiarów niż metoda dawniej stosowana. Jednakże przy pracy z masami trudno zapalnymi (zapalającymi i innymi), gilzie zadanie polega na dobraniu masy podpałowej odpowiedniej illa danej masy, zastosowanie metody Żirowa ma niewątpliwe zalety.

1)2

Temperatury zapłonu i temperatury wyfuknięcia mieszanin podwójnych

Nr	Skład mieszaniny 7«	Temperatura samozapłonu (oznaczona w Jaźni) °C	Temperatura wyfuknięcia (CiOST 2040 — 43) °C
1.	Cliloruu potasowy—8(i, iditol— 14	345	510
•>	Azotan potasowy — 86, idilol 14	460	570
3.	Clii uran potasowy — (id, magnez —37	540 *	670
4.	Azotan potasowy— 63, magnez—37	565	670
•j.	Azotan sodowy — 65, magnez —35	—	610
(i.	Azotan barowy — 68, magnez—32	510	660
7.	Azotan sodowy 66, pyl glinowy 24	—	800
8.	Proeli czarny	310	480
i).	Masa podpałowa:
	Azotan potasowy—75, magnez—10, idilol—15	445	555

Określanie wrażliwości na i m p u U p g n i o w y

l *’

Określenie wrażliwości mas pirotechnicznych na impuls ogniowy ma na celu ułatwienie wyboru odpowiedniej masy podpałowej, która by zapalała niezawodnie.

Przy tej metodzie badania jako impuls stosuje się płomień z prostopadle uciętego lontu prochowego. Oznaczenie polega na określeniu największej odległości pomiędzy końcem lontu i powierzchnią masy, przy której następuje zapalenie masy.

Dokładne warunki badania określił N. Żirow. Według jego metody wrażliwość masy na impuls ogniowy charakteryzują następujące dane:

a.    Górna granica wrażliwości, to jest ta największa odległość pomiędzy końcem lontu prochowego i powierzchnią masy, przy której zachodzi zawsze zapalenie masy.

b.    Dolna granica wrażliwości, to jest ta najmniejsza odległość pomiędzy końcem lontu prochowego a powierzchnią masy, przy której nie następuje zapalenie masy.

c.    Współczynnik pewności zapalenia, to jest tangens kąta na-

93