58286 IMGB02 (3)

162 Warzywa psiankowate

162 Warzywa psiankowate

Rys. 7JO. Papryka oprawiana w szklarni na balotach słomy

koty sosnowej i pomiotu kurzego — 45. 45 i 10% obj. (rozdz. 3.3)

Przydatność tej metody uprawy papryki została potwierdzona badaniami w polskich warunkach (Jabłońska-Ceglarek i Dębska 1981. Warecka 1981. Pudelski 1988).

Uprawa na stołach. Wykorzystuje się do tego celu głównie stoły w szklar-niach-mnożarkach po produkcji rozsad. Papryka bardziej nadaje się do takiej uprawy niż pomidor czy ogórek, bo wolniej rośnie i jest niższa. Stoły ogrzewane technicznie zapewniają optymalne warunki dla rozwoju systemu korzeniowego oraz ułatwiają kontrolę fitosanitarną podłoża. Na stołach paprykę można uprawiać w ziemi ogrodniczej lub w podłożach organicznych, które nakłada się w ilości 10—20 dm^J na roślinę.

inna metody uprawy. W krajach Europy Zachodniej rozpowszechnia się metoda uprawy papryki w workach foliowych wypełnionych gotowym podłożem. W nacięcia wykonane w worku wysadza się kilka roślin papryki, przyjmując zasadę, że na jedną roślinę powinno przypadać 10—15 dm³ podłoża. Metoda ta ma szczególne znaczenie tam. gdzie można zastosować nawadnianie kroplowe i urządzenia dozujące nawozy mineralne. Przydatność tej metody w polskich warunkach potwierdzają prace Łukowicza i Pudelskiego (1985). którzy uprawiali paprykę w workach polipropylenowych wypełnionych podłożem korowo-torfowym w ilości 10 dm³ na roślinę.

W Holandii uprawia się paprykę metodą NFT (nutrient film technique). Benoit i Ceu-stermans (1983) uprawiając paprykę tą metodą uzyskali zbiory wcześniejsze o 14 dni i znacznie wyższy plon wczesny niż z uprawy w glebie szklarniowej.

Coraz większą popularność w Europie Zachodniej zdobywa uprawa papryki w wełnie mineralnej z równoczesnym zastosowaniem nawadniania kroplowego. Zdrowotność roślin i uzyskiwane plony są bardzo wysokie. W badaniach wpływu różnych środowisk korzeni na wzrost i produktywność papryki słodkiej uzyskano najwyższe plony w uprawie na matach z wełny mineralnej o wymiarach 15x7,5 cm oraz 15x15 cm (Uffelen 1981).

W produkcji papryki mogą być stosowane również inne. nie wymienione tutaj, metody uprawy, a także pewne modyfikacje omówionych metod.

1,2,9.: Zabiegi pielęgnacyjne

Miflktóre zabiegi pielęgnacyjne, jak regulacja -pjfatury, nawadnianie czy zasilanie ro-łlin papryki, zostały omówione w poprze-(jnicli rozdziałach.

Spulchnianie gleby. Papryka w ciągu ifltgo okresu wegetacji wymaga dokładnej wymiany gazowej w strefie systemu korzeniowego, dlatego w przypadku uprawy 0 gruncie pomieszczenia gleba musi być regularnie spulchniana. Spulchnianie gleby pouczone z niszczeniem chwastów wykonuje się na głębokość 3—5 cm. Należy uwa-nt, aby w czasie tego zabiegu nie uszkodzić korzeni. Pierwsze spulchnianie wykonuje się po 15-20 dniach od posadzenia, a kolejne w odstępach kilkutygodniowych.

Prowadzenie i cięcie roślin. Młode łodygi papryki są bardzo kruche, łatwo się lami| zwłaszcza pod ciężarem owoców. Z czasem łodygi drewnieją. W intensywnej uprawie pod osłonami rośliny papryki rosną do wysokości 1,5 m i wyżej, dlatego muszą byś prowadzone przy podporach.

fłośliny papryki podwiązuje się sznurkiem do drutów rozciągniętych w szklarni lub tunelu foliowym, podobnie jak w uprawie pomidora. Papryka ma sztywniejsze łodygi niż pomidor, dlatego wiązanie roślin można rozpocząć później, tj. pod koniec pierwszego miesiąca po posadzeniu. Na po-

czątku podwiązuje się tylko główną łodygę, a potem, wykorzystując skłonność papryki do rozgałęziania, wybiera się 2,3 lub 4 przewodnie pędy, od których oddzielnie prowadzi się sznurki do drutu (rys. 7.21). Pod-wiązując pędy boczne należy zwracać uwagę na kierunek ich wzrostu. Pędy te systematycznie okręca się wokół sznurka. Wybór liczby pędów do prowadzenia jest uzależniony od lozstawy roślin i długości cyklu uprawy. Trzeba przy tym uważać, aby nie doszło do nadmiernego zagęszczenia roślin.

Niekiedy zamiast przywiązywać rośliny sznurkami do drutów rozciąga się siatki, takie jak w uprawie goździków. Pierwszą siatkę umieszcza się na wysokości około 50 cm, a drugą, jeśli zachodzi potrzeba, około 100 cm. W oczkach siatki umieszcza się wierzchołki rozgałęzień. Sposób ten jest jednak mniej wygodny, utrudnia bowiem wykonywanie prac pielęgnacyjnych i zbiór owoców.

Cięcie papryki ma na celu regulowanie masy nadziemnej rośliny, aby starczyła ona na wyżywienie i zaopatrzenie w wodę pozostawionych związków, co jest równoznaczne z wydaniem wysokiego i dobrej jakości plonu owoców. W uprawie papryki bez cięcia obserwuje się opóźnienie plonowania oraz mniejsze i o nizszej wartości handlowej owoce (Popescu i in. 1977). Rośliny nie cięte narażone są ponadto na większe niebezpieczeństwo porażenia przez choroby i szkodniki. Z kolei trzeba pamiętać, ze cięcie powinno się wykonywać wtedy, gdy rośliny