62473 img565 (2)

METODY ROZKŁADU RUCHU NA SIEĆ

Podczas projektowania sieci transportowej należy odpowiednio rozłożyć nich pomiędzy rejonami na sieć drogową. Aby tego dokonać niezbędne jest posiadanie macierzy podróży międzyrejonowych. Efektem tych prac są wielkości natężeń ruchu na wszystkich odcinkach projektowanej sieci.

Istnieją dwie podstawowe metody rozkładu ruchu na sieć:

>    Metoda „wszystko albo nic”;

>    Metoda wielu dróg.

METODA ROZKŁADU RUCHU „WSZYSTKO ALBO NIC”

Metoda „wszystko albo nic” zakłada, że cały potok ze źr ódła do celu nakłada się na trasę optymalną, czyli taką która posiada najmniejszy opór. Ewentualne nadwyżki potoku ponad zdolność przepustową zostają skierowane na trasy objazdowe. Metoda ta daje wyniki zbliżone do rzeczywistości, jeżeli miasto podzielono na taką liczbę rejonów, aby możliwie dla każdego rejonu została przyporządkowana tylko jedna trasa. Przy dużej liczbie rejonów popełniane błędy obciążenia wzajemnie się kompensują i rozkład „wszystko albo nic” daje dobre odzwierciedlenie rzeczywistości. Pomimo swych nieścisłości jest ona powszechnie i świadomie stosowana.

METODA ROZKŁADU RUCHU NA SIEĆ TYPU WIELU DRÓG

limą metodą rozkładu ruchu na sieć jest metoda wielu dróg. Uwzględnia ona występujące w rzeczywistości zjawiska podziału relacji na alternatywne drogi łączące dwa rejony. Opiera się ona na następujących założeniach:

•    w sieci znajdowane są wszystkie „możliwe do przyjęcia” drogi między rejonami, po czym obliczane jest prawdopodobieństwo wykorzystania poszczególnych dróg.

•    Rozważane „możliwe do przyjęcia” drogi otrzymują część potoku danej relacji obliczaną ze wzoru:

gdzie:

F- część relacji przydzielana tej drodze,

W- parametr skalujący,

r1 - podawany pizez użytkownika parametr rozkładu,

R- różnica między oporami danej drogi i drogi minimalnej.

OBLICZANIE POTOKÓW RZECZYWISTYCH METODAMI ROZKŁADU LOSOWEGO

_ Oprócz metod grawitacyjnych istnieje grapa metod obliczania potoków rzeczywistych oparta na rozkładzie losowym. Do tej grupy należy stosowana w USA tzw. metoda Chicago. Zasadą jej jest przyjęcie założenia, że potok rzeczywisty między rejonami i oraz j da się wyrazić następuj ącynt wzorem:

gdzie:

L - stałe prawdopodobieństwo zakończenia podróży przy najbliższej nadarzającej się sposobności,

A„ - potencjał absorbujący, malejący ze wzrostem odległości od rejonu i.

P_t - potencjał generujący; liczba osób czynnych zawodowo w rejonie i,

Aj - potencjał absorbujący, tj. liczba miejsc pracy w rejonie j.

Metody rozkładu losowego są trudne do praktycznego stosowania przede wszystkim ze względu na trudność określenia prawdopodobieństwa L.

5