74590 IMGt72

rozpoznać i zdiagnozować te dzieci tak wcześnie, jak tylko jest to możliwe. Wczesna interwencja i terapia może być tak samo wartościowa jak zapobieganie.

Od czego zacząć? Przedziały wiekowe, w których dziecko powinno już umieć wykonywać określone czynności, są różnej długości, np. zwykle dziecko uczy się pić z kubeczka pomiędzy 10. a 14. miesiącem życia, potrafi naśladować dźwięki mowy pomiędzy 6. a 9. miesiącem, uczy się samodzielnego rozbierania pomiędzy 14. a 19. miesiącem. Znając te przedziały czasowe możemy być wyczuleni na pojawienie się lekkich opóźnień rozwojowych i możemy natychmiast rozpocząć terapię, by pomóc dziecku w rozwoju i osiągnięciu tych umiejętności, które sprawiają mu kłopot.

Jakie jeszcze oznaki powinniśmy obserwować? Uśmiechanie się, reakcję na głos matki, zabawę zabawkami: sięganie, chwytanie i wypuszczanie, równowagę. Lekarz i terapeuta mogą sprawdzić pierwotne odruchy. Czy wydaje się, że dziecko słyszy i widzi? Jak przedstawia się gotowość dziecka do działania? Czy wykonuje jakieś zbędne ruchy? Czy inicjuje zabawę? Jak reaguje podczas zabawy?

W następnych rozdziałach zostaną omówione, za pomocą studiów przy-padków, pewne przykłady wczesnych, subtelnych objawów dysfunkcji SI.

Techniki terapeutyczne muszą być demonstrowane na kursach SI i na warsztatach. Nie można się ich nauczyć z książki, trzeba to zobaczyć. Każde dziecko jest odrębnym przypadkiem, ze swoistymi dla niego objawami lub zespołami objawów.

Podczas kursów naucza się i demonstruje: wyzwalanie odruchów obronnych, integrowanie tonicznych odruchów szyjnych, poprawianie równowagi, koordynacji, dostosowania równoważnego, redukowanie nadpobudliwości i nadwrażliwości na dotyk, stymulowanie mięśni ustno-twarzo-wych w celu poprawy ssania, żucia i mowy.

38