77378 PTDC0105

Argument okazał się trafny, ale Jagon, jakby jeszcze nie był pewny swego, wykorzystuje uzyskaną przewagę i tematem rozmowy, co dla Otella musi być szozególnie krępujące, czyni jego zmieszanie. Analizę słowa jako narzędzia intrygi zakońozyć można na ostatniej z cytowanych replik. Ta urwana myśl zazdrosnego małżonka, wypowiedziana głośno, pieczętuje zwycięstwo intrygi, upewnia Jagona, że osiągnął już właściwie swój cel. Tu po raz pierwszy bohator wątpi w wierność swej małżonki i zwątpieniu temu daje wyraz. Rezultaty zmian, jakie dokonały się w jego psychice, staną się widoczne w monologu, jaki Otello wygłosi zaraz po wyjściu swego podwładnego, a później w zmianie zachowania wobec Desdemony.

W omawianej soenie, w wypełniającym ją dialogu,jest psychologiczny zwornik całej tragedii. Odtąd bohater będzie już kimś zupełnie innym mimo zewnętrznych pozorów tożsamości. Słowa Jagona zburzyły w nim to, na czym opierał się jego stosunek do życia i Je£° osobiste szozęśoie — zaufanie osobie, którą się kocha. Dalsze działania autora intrygi i reakcje na nie bohatera będą słów tych konsekwencją. Po tym, oo umiejętnie ukształtowane i podane słowo uczyniło z Otella w tej soenie, nie ma już dla niego powrotu do poprzedniego stanu ufnej miłości, radości życia i twórozej pogody ducha. Odtąd już niepowstrzymanie będzie wzrastał i dojrzewał tragiczny owoo intrygi.