77075 skanuj0009 (451)

religijna cisza jaka narzuca się odwiedzającym, purytański ascetyzm wygód, zawsze rzadkich i dających niewielki raczej komfort, na poły systematyczny brak wszelkich informacji, pretensjonalna powaga dekoracji i obyczajów, kolumnady, wielkie galerie, wymalowane sufity, monumentalne klatki schodowe, wszystko to wydaje się służyć przypominaniu, że przejście ze świeckiego do świętego świata implikuje, jak mówi Durkheim, „prawdziwą metamorfozę”, radykalną transformację umysłu, że ustanawianie relacji pomiędzy dwoma światami ,jest zawsze samo w sobie operacją delikatną, wymagającą wielkich środków ostrożności oraz bardziej lub mniej skomplikowanej inicjacji”, która ,jest całkiem niemożliwa, o ile świeckość nie ma utracić swojej specyficznej charakterystyki oraz stać się święta według pewnej mody oraz do pewnego stopnia w sobie samej”. (2) Jeżeli, poprzez swoją religijną (świętą (naturę, dzieło sztuki wymaga pewnych dyspozycji czy też predyspozycji, w zamian obdarza ono swoją aprobatą (sankcją) tych, którzy wymagania te spełniają, wybranych, którzy sami są wybrani poprzez swoją zdolność do odpowiedzenia na jej wyzwanie. Udzielać dziełu sztuki mocy obudzenia łaski inspiracji estetycznej we wszystkich ludziach, niezależnie od tego w jak niekorzystnej kulturowo sytuacji mogą oni być, oraz wytwarzać samemu warunki do własnego rozpowszechniania, zgodnie z zasadą mistyków korygujących (emendational), omne bonurn est diffusivum sui, to aprobować (sankcjonować) przypisywanie wszystkich możności niezgłębionym drogom łaski czy też arbitralności „talentu”, podczas gdy w rzeczywistości są one zawsze produktem nierówności edukacyjnych, zatem odziedziczone uzdolnienia należałoby uważać za coś, co byłoby cnotami wewnętrznymi osoby, równocześnie naturalnymi i pochwały godnymi.

Muzeum przedstawia wszystkim, jako dziedzictwo publiczne, pomniki przeszłej chwały, instrumenty ekstrawaganckiej gloryfikacji wielkich ludzi czasów minionych: fałszywą szczodrość, ponieważ wstęp za darmo to również wstępem opcjonalnym (fakultatywnym), zarezerwowanym dla tych którzy, wyposażeni w zdolność dfc przywłaszczania dzieł sztuki, mają przywilej wykorzystywania tej wolności, a którzy skutkiem tego znajdują się usankcjonowanymi w swym przywileju, to jest w posiadaniu środków przywłaszczania dóbr kulturalnych, lub - by sparafrazować Maxa Webera *?■ w swoim monopolu na manipulowanie dobrami kulturowymi, oraz instytucjonalnymi oznakami kulturowego zbawienia.

6