86073 SNV36247

lęiy Karpiński powiiulu, źc dobni, Z kurl pumielniku patrzy na nim "^„upromlNowy wcrodyk, który za swą szczerość pluci trudami Sycili.

Wyraźny egocentryzm, poNlawa introwertyka, postulat pełnej szczerości kaiilly ^(K* dawna P* ^N|,||^ki paraleli Kurpiński Rousseau. Ani pamiętnik Kurpińskiego, ani jogo listy nie dują 'żadnych prawic informacji o lekturach pil! Gęsto rozsiane uwagi o /umiłowaniu do ksii|żck końc/ii się na anegdotach o bibliotece w Wiedniu, która „nad insze rozrywki najwięcej mnie I,uwiła", o czytaniu książki przy pracy w polu, o gromadzeniu księgozbioru. .IcAli wierzyć Karpińskiemu, że za sprzcdami Potockim bibliotekę otrzymał 11783 roku 7000 zł, poi., to pozbył się wówczas imponującego zbioru kilkuset ksii|żck. Czy były wśród nich teksty Jana Jakuba?

Karpiński nie ujawnia nigdzie swych russowsklch powinowactw. W pamiętniku wymienia (lonowczyka tylko w dwu błahych anegdotach: o Skowrońskim, bibliotekarzu Czartoryskich, który pogubił ksii|żki i o Radziwiłła, który korespondował z Rousseau po jego śmierci, Podobnie w korespondencji, raz. tylko odnotowuje przeczytany wiersz. N<i Russa napisany zapewne przez Teofilę Supicźynę. W rozprawie O wymowie w prozie albo wierszu Rousseau jest także nieobecny. /,c współczesnych wymienieni si| Y o ling, Thomson, (iessaer, wysoko wyniesiony Wolter, Nazwisko Rousseau pojawia się dwukrotnie w jego poetyckiej puściźnic. W wierszu Starzec I córka, Myk : yoyaueur senllnien/al wzruszająca scena powrotu córki do ociemniałego żebraka inkrustowana jest apostrofą: „O Russol O Rysznrdsonl gdz,leńcie wtenczas byli? / Gdyby przy waszych grobach byl widok lak miły / Zimne by się popioły wasze poruszyły", Przywołanie obu nazwisk służy amplilikacji sentymentalnej tkliwości. W podobnej roli najczulszego z. czułych wystąpi Rousseau w wierszu O podejrzliwości, Świadczy on, ze związki z, twórczością (tutora Wyznań nie przebiegały po prostej linii powinowactw i naśladować powszechnie podziwianego pisarza. Jego twórczość, a bardziej jeszcze jego osobowość i jej obraz, kształtowany w czytelniczej opinii Kuropy uzasadniały Karpińskiemu własny program i niejako nobilitowały indywidualne predylck-cjc samotnika z Puszczy białowieskiej. Dlatego leź natychmiast odnalazł stosowny fragment w wydrukowanej w Paryżu w 1806 r, dwutomowej edycji poematu l)olille'a l/lmaplnatlou I w tymże samym roku zdążył dostać Franciszkowi Ksaweremu Dmochowskiemu do Warszawy tłumaczenie, by weszło do drukowanych tu dziel zabranych posty, Wyraźny zamiar Karpińskiego, by wprowadzić przekład do zakończonej już prawie edycji ma szczególne znaczenie.

Zasady sztuki Iranslalorskięj sformułował Karpiński w nocie dołączonej do przekładu Ogrodów l)elille'n w 1783 roku. W odróżnieniu od propagowanych w polskim oświeceniu teorii o adaptacji tekstów obcych do polskich warunków, Karpiński jako jeden z, pierwszych, wyraził pogląd o indywidualnej własności wytworów duchu: „Za co, proszę, mając rzecz cudzą w ręku, wszystkie jej znaki odbierać, przez która by. że cudzą Jest, poznana być mogła? /» co krzywd/Jć autora książki w cudzym narodzie, odbierając mu