86909 PB250064

tradycyjnego przekazywania treści objętych progra-I "^ych w sytuacjao^ ^_ewandowska-Kidoń, 2001, s. 13).

^nienjV-fk'e^^ly technikę dramy utożsamia się z techniką gier dramatycz-| _nych jęJn_ak różnią się one między sobą nade wszystko stopniem

złożoności spontanicznej dramatyzacji, charakterystycznej dla obu tego [ rodzaju technik. Wyższy stopień jej złożoności przypada technice dra-f my, w której na porządku dziennym występują takie m.in. sposoby (tech-[ niki) dramowe, jak te nazywane np. „rzeźbą”, „płaszczem eksperta” lub [ „stop-klatka”. Oto krótka ich charakterystyka (por. T. Lewandowska-f -Kidoń, 2001, s. 48-53).

„ Rzeźba"

„Płaszcz

eksperta"

„Stop-

-klatka*

„Rzeźba” jako jeden ze sposobów dramy polega na tym, że uczest-f nik lub uczestnicy w zespołach dwuosobowych „zamierają” w bezru-[ chu, gdy ekspresyjnie i komunikatywnie udaje się im wyrazić określone uczucie, postawę lub sytuację. W przypadku zespołu dwuosobowego jedną z nich uosabia „materiał do rzeźbienia”, a druga pełni funkcję „rzeźbiarza”. Pierwsza z osób ma obowiązek całkowitego podporządkowania się tej drugiej — ta zaś „modeluje” swoją „rzeźbę” poprzez odpowiednie ustawianie partnera. W ten sposób ukazuje się ludzi o różnych cechach charakteru lub pełniących określone role w życiu publicznym czy prywatnym. „Ulepiona rzeźba” może być uosobieniem matki, ojca, babci, dziadka, nauczyciela, opiekuna, lekarza lub ekspedientki itp., albo też wyrazem takich stanów emocjonalnych, jak: radość, smutek, niechęć, gniew. Zazwyczaj zabiega się także o to, aby „rzeźba” miała charakter symboliczny oraz była w miarę komunikatywna i ekspresyjna.

„Płaszcz eksperta” umożliwia wchodzenie przez chłopców i dziewczęta w rolę pedagogów, psychologów, socjologów, architektów, nauczycieli, duchownych, prawników itp. Grają oni wybraną przez siebie lub zaproponowaną rolę w kilkuosobowych grupach „specjalistów”. Celem ich jest np. opracowanie ekspertyzy na jakiś temat i zaprezentowanie jej na szerszym forum w postaci pisemnej lub ustnej. Omawiany i rozwiązywany problem może dotyczyć m.in. znalezienia odpowiedzi np. na pytania: Jak pomóc komuś w załamaniu psychicznym? lub: Jak przyjść z pomocą rodzicom, których dorastające dziecko przysparza im doraźnych trudności wychowawczych? Taki sposób dramy uczy prowadzenia rozmów i dyskusji, a także powzięcia decyzji i współpracy w grupie łącznie z ponoszeniem odpowiedzialności za siebie i innych.

„Stop-klatka” jest sposobem dramy polegającym na zatrzymaniu improwizowanego w grupie zdarzenia lub sytuacji. Czyni się tak nierzadko w najbardziej dramatycznym momencie, podobnie jak ma to miejsce w stop-klatce podczas kręcenia filmu lub na zdjęciu. Ten spo-

Techniki oparte na dramatyzacji 249