87289 IMG�78

personalnych, w sposób oczywisty zastrzegły nieujawnianie przedmiotowych informacji, iaś ujawnienie tychże danych na potrzeby procesu karnego możliwe jest wyłącznie w enumeratywnie wymienionych przypadkach i po spełnieniu procedury zwolnienia z tajemnicy zawodowej;

c) w konsekwencji powyższych naruszeń zarzucam także obrazę art. 226 k.p.k., poprzez jego niezastosowanie w przypadku, gdy w zaistniałym stanie faktycznym, żądanie wydania do wykorzystania dokumentów, objętych bezwzględnym zakazem ich ujawniania określonym w art. 180 § 3 k.p.k., było nieuprawnione z punktu widzenia dyspozycji w/w przepisów, co w konsekwencji skutkowało wydaniem postanowienia wskazanego na wstępie niniejszego zażalenia z naruszeniem obowiązujących norm prawnych.

I uwagi na powyższe, wnoszę o uchylenie przedmiotowego postanowienia w całości.

UZASADNIENIE

Zaskarżone postanowienie nie jest zasadne i jako takie nie powinno się ostać.

Przystępując do analizy prawnej w niniejszej sprawie kardynalne znaczenie, w świetle orzecznictwa Krajowego jak i Europejskiego Trybunatu Unii Europejskiej, ma instytucja tajemnicy dziennikarskiej określona w art. 15 Ustawa Prawo Prasowe z dnia 26 stycznia 1984 (Dz.U.1984.5.24 z późn. zm.), dalej PrPras. na którą powołali się Redaktor Naczelny i dziennikarze „Wprost" art. 15 pkt 2 stanowi:

.Art. 15. [...] 2. Dziennikarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy:

1)    danych umożliwiających identyfikację autora materiału prasowego, listu do redakcji lub innego materiału o tym charakterze, jak również innych osób udzielających informacji opublikowanych albo przekazanych do opublikowania, jeżeli osoby te zastrzegły nieujawnianie powyższych danych,

2)    wszelkich informacji, których ujawnienie mogłoby naruszać chronione prawem interesy osób trzecich.”

3