88166 Obraz1 (47)

nagłośni. Takie parcie jest efektywne, sprzyja rozluźnieniu i zmniejszeniu oporu tkanek miękkich kanału rodnego. Kobieta prze tylko wtedy, kiedy musi.

Parcie kierowane przez położną polega przede wszystkim na tym, aby było ono rytmiczne i uregulowane. Parcie kierowane odbywa się najczęściej przy zamkniętej nagłośni. Zaleca się kobiecie rodzącej na początku skurczu nabranie i wstrzymanie powietrza, przygięcie głowy do klatki piersiowej i. spychanie płodu. Wstrzymanie powietrza powinno trwać przynajmniej 10 sekund i odbyć się trzykrotnie w czasie skurczu. Jest to tak zwany manewr Valsalvy. Ten sposób wypierania dziecka nie zawsze jest spójny z odczuciami rodzącej, ale jest on nada! bardzo popularny.

Innym sposobem kierowania parciem jest polecenie kobiecie rodzącej nabrania i wstrzymania powietrza na moment, a następnie wydech powietrza w czasie parcia. Wypychanie dziecka następuje na końcu wydechu.

Położna w tym czasie:

o pomaga kobiecie rodzącej dobrać najwłaściwszą dla niej i rodzącego się dziecka, wygodną pozycję,

® pomaga w odpoczynku między skurczami, o przygotowuje sprzęt potrzebny do przyjęcia porodu,

• organizuje pomoc innych osób na takim poziomie, jaki jest potrzebny.

III. Etap wyłaniania główki rozpoczyna się wtedy, kiedy główka płodu osiągnie dno miednicy, krocze zaczyna się napinać. Mięsień opuszkowo-jamisty i kulszowo-jamisty ulegają przekrwieniu, co daje możliwość znacznego ich rozciągnięcia.

Podczas skurczu rozchylają się wargi sromowe i powoli ukazuje się główka płodu. Początkowo, po ustąpieniu skurczu główka cofa się, aby ponownie ukazywać się w kolejnych skurczach coraz większym obwodem.

Dochodzi do miejsca, w którym już pozostaje. Reakcja kobiety rodzącej na „stanięcie” główki w kroczu, w rozsuniętych wargach sromowych bywa bardzo intensywna. Bardzo mocne uczucie rozpierania i pieczenia wywołują silną potrzebę wypchnięcia dziecka, czasem kobieta reaguje krzykiem, czasem chwyta się za krocze. Ważne jest, aby główka urodziła się bardzo spokojnie, wręcz „wydmuchana” delikatnie przez matkę.

Może to być trudne, szczególnie wtedy, kiedy do tego momentu kobieta psu ta w sposób kierowany, bardzo intensywnie. Położna w tym czasie jest golowa do przyjęcia porodu.

W Polsce kobiety najczęściej rodzą w pozycji półleżącej lub pól siedzącej. Korzystne dla przebiegu porodu są wszystkie pozycje, które u wal ni aj i\ możliwość uruchomienia miednicy /m.in. w stawie krzyżowo-guzicznym/ rodzącej, wykorzystują siłę grawitacji, minimalizują napięcie krocza, zapobiegają dystocji barkowej, np. stojąca, kuczna, siedząca na stoiku porodowym, boczna z rozchylonymi lub złożonymi nogami, kolankowo-łokciowa.

IV. Przyjęcie porodu polega na przyjęciu dziecka, rodzącego się samoczynnie lub na pomocy w urodzeniu się główki płodu, rotacji i rodzeniu się barków z ochroną lub zgodnie ze wskazaniami nacięciem krocza.

Jeśli na szyi dziecka po urodzeniu głowy, znajduje się ciasno owinięta pępowina, należy dokonać odpępnienia przed urodzeniem barków.

Ochrona krocza ma na celu:

® ochronę mięśni głębokich krocza,

© ochronę mięśni powierzchownych krocza, i polega przede wszystkim na:

•    prawidłowym zgodnym z indywidualnym przebiegiem prowadzeniu drugiego okresu porodu,

•    późnym włączeniu parcia,

•    parciu spontanicznym,

© unikaniu manipulacji w pochwie, które mogą uszkodzić tkanki miękkie kanału rodnego,

® spokojnym rodzeniu się główki (wysuwaniu się) i reszty ciała dziecka.

Istotne dla ochrony krocza jest, w jakiej pozycji odbywa się wyłanianie części przodującej. W pozycji leżącej i półsiedzącej główka dziecka bardzo mocno napiera na tkanki krocza i odbyt, inaczej się dzieje w pozycji pionowej, kiedy główka centralnie dopasowuje się do krocza, a nacisk na tkanki jest równomierny.

Ochrona krocza nie zawsze jest związania z rękoczynami.

65