94284801 djvu

628 ADOLF BECE

czenia na zwierzętach (Magendie ii.) nie dały dotąd wyniku całkiem pewnego, jednakże przemawiają raczej za tern, że pewna część włókien węchowych dąży do mózgu drogą pnia nerwu trójdzielnego. Potwierdzają to i spostrzeżenia z nowszych czasów, tyczące się osób, u których po wycięciu w celach leczniczych zwoju Gas-sera, powonienie było po stronie operacyi upośledzone, acz nie zniesione.

Ryc. 231.

Schemat narządu powonienia.

A — płat węchowy mózgu; B — opuszka węchowa; C — płytka kości sitowej; D — błona węchowa; a — komórki podtrzymujące: b — komórki węchowe; c — rozgałęzienie włókien nerwowych w kłębuszkach (glomeruli);

e — komórki mitralne.

Podniety węchowe. Podniety odpowiednie dla komórek węchowych są bez wątpienia natury chemicznej. Aby substancya mogła zadrażnić organ powonienia, muszą się jej cząstki koniecznie zetknąć z opisanemi wyżej zakończeniami nerwowemi. Okoliczność, że do wywołania czucia węchowego wystarcza niesłychanie mała ilość substancyi woniejącej, naprowadziła niektórych autorów na