94284901 djvu

FLE KTROFIZ Y OLOGIA 229

na prądv w mięśniach uszkodzonych, przyczem wykazał, że powierzchnia uszkodzona, np. poprzeczny przekrój odgrywa zawsze rolę bieguna ujemnego, powierzchnia zas nieuszkodzona bieguna dodatniego. Ponieważ w późniejszych badaniach niejednokrotnie obserwowano, że przy odprowadzeniu od powierzchni mięśnia nieuszkodzonej, a więc normalnej, żadnego prądu się nie otrzymuje, fakt ten uogólniono (Hermann) i wprowadzono do nauki o elektryczności zwięrzęcej teoryę, że powierzchnia nieuszkodzona nie t3^rlko mięśni, ale i wszelkich innych tkanek, jest izopotencyonalną, że nie posiada żadnej różnicy potencyałów, oraz, że siła elektromotoryczna powstaje tylko z chwilą uszkodzenia i tylko w miejscu uszkodzenia. Jeżeli mięsień przy odprowadzeniu od powierzchni, wykazywał prąd, fakt ten miał świadczyć, że mięsień musiał być uszkodzony. Źródło prądu zwolennicy tej teoryi lokalizowali w powierzchni uszkodzonej i uzależniali powstawanie siły elektromotorycznej od aktu obumierania, a raczej zmian, które występują podczas przekształcenia się tkanki żywej w martwą, stąd też teoryę tę nazwano teo-ryą alterać3"i (Alterationstheorie), prąd zaś, który du Bois-Rey-mond nazywał prądem spoczynkowym, nazwano prądem uszkodzenia (Alterationsstrom).

Najprostsze doświadczenie wykonane czułym galwanometrem na mięśniu łydkowym żaby, odpreparowanym z największą dokładnością, W3'kazują, że teorya powyższa nie odpowiada rzeczywistości. Jako prz3’kład przytaczam następujące doświadczenie:

Odpreparowano bez najmniejszego uszkodzenia mięsień łydkowy, oddzielono razem z kolankiem od żaby, odcięto ścięgno Achillesa od łapki, zaś kość łydkową z innymi mięśniami również odcięto pod kolankiem. Elektrody Łubkowe połączono z galwanometrem o czułości 2.10 ⁸ i urządzeniem kompensacyjnemu Jedne elektrodę ustawiono na ścięgnie Achillesa, na pograniczu z mięśniem, drugą zaś nieco wyżej w odległościach następujących i przy każdem ustawieniu oznaczano siłę elektromotoryczną.

2	mm	. . . 0 0102 y
4		... 319 „
6		... 365 „
10	11	. . . 422 „
15	n	... 471 „
18	r	... 411 „

Przytoczone doświadczenie poucza, że 1) powierzchnia mięśnia nie jest izopotencyalna, 2) że różnica miedzy dołem a górą wzrasta w miarę wzrastania odległości miedzy jedną elektrodą a drugą.