94284401 djvu

224 NAPOLEON CYBULSKI

Dzięki glinie i hubce rurka zostaje tak dokładnie od dołu zamknięta, że gdy następnie do niej nalejemy siarczanu cynku, to ten ostatni wcale do hubki nie dochodzi i elektroda może pozostać przydatną do użytku w ciągu całego szeregu godzin. Po wstawieniu amalgamowanego pręcika cynkowego do rurki i umocowaniu go w wymienionej wyżej klamrze, mamy elektrodę niepolaryżującą się, przygotowaną zupełnie do użytku, której dzięki umocowaniu, podanemu przez du Bois-Reymonda (staw kulisty), można nadawać dowolne położenie. Zastosowanie hubki ma tę dodatnią stronę, że zakończeniu stożka można nadawać dowolny kształt: bądź cienko zakończonego rzeczywistego stożka, bądź mniej lub więcej szerokiej płytki, bądź cylindra i t. p. Hubka po napęcznieniu nie tylko zachowuje ten kształt, ale także podczas doświadczenia zupełnie go nie zmienia; nadto podatność hubki sprawia, że kontakt jej z tkanką nie zmienia się nawet przy poruszaniu się tkanki, np. przy skurczu mięśnia, oczywiście w pewnych granicach.

Oprócz opisanych elektrod niektórzy autorowie stosowali także elektrody normalne. Elektroda normalna składa się: 1) z naczyńka zawierającego rtęć, która zapomccą drutu platynowego, bądź zanurzonego do rtęci w rurce szklanej, bądź wtopionego w naczynie, zostaje połączoną z galwanometrem. Na rtęci w naczyńku znajduje się drobny proszek kalomelu i l%'^wy rozezyn chlorku potasu. Do połączenia z mięśniem może służyć tylko co opisana wyżej rurka szklana zamknięta gliną i hubką, lecz napełniona także chlorkiem potasu. Rurkę tę łączymy z naczyńkiem, zawierającem rtęć, bądź rureczką gutaperkową, wypełnioną również chlorkiem potasu, jeżełi poziomy w rurce i w naczyńku pozostają na jednej wysokości, bądź szklaną rureczką w formie syfonu.

II. Oznaczenie siły i kierunku prądu.

Dla oznaczenia siły prądu, a także jegc kierunku, du Bois-Reymond zastosował metodę kompensacyjną, która jest tylko mo-dyfikacyą metody Pogendorffa. Prąd stały od stosu K (patrz rycina 73) przepływa przez reochord a-u. Od reochordu, od punktów a i c, z których c jest ruchomy, prowadzą druty do komutatora C. Od komutatora odchodzą także 2 druty, z których jeden prowadzi do galwanometru B, drugi do jednej z elektrod T. Drut 3-ci łączy drugą elektrodę z drugim kontaktem galwanometru. Dzięki wpro-