Bez nazwyP

dokuje, rozumie pan. Oszczędny z nas ludek, tutaj. vr monadach, proszę pana.

—    Naturalnie — mówi Gortman.

—- Czy życzy pan sobie — mówi Principessa — abyśmy używali zasłony przy wydalaniu ? Wiem, że niektórzy zabudynkowey wyraźnie tego sobie życzą).

—    Nie chciallbym w niczym naruszać waszych zwyczajów' — mówi Gortman. Mattern uśmiecha się.

—    Jesteśmy, oczywiście, społeczeństwem należącym do kultury poodsobnieniowej. Ale wcale nam nie przeszkadza .nacisnąć guzik, jeżeli...

Zająknął się/

—    Na Wenus nagość chyba nie jest tabu, prawda? Mam na myśli to, że jest tylko ten jeden pokój, więc...

. — Potrafię się dostosować — zapewnia Gortman. — Wyćwiczony socjokomputator musi umieć się dostosować.

—Tak, tak. oczywiście — przyznaje Mattern i śmieje się nerwowo.

Principessa przeprasza gościa, że musi się na chwdlę wyłączyć z rozmowy-i Wysyła do szkoły dzieci, tulące wciąż do siebie nowe zabawki.

—    Przepraszam — mówi Mattern —że jestem taki drobiazgowy, ale muszę poruszyć temat pańskich uprawnień seksualnych. Będziemy spali we trójkę na tej samej platformie. Oboje z żoną jesteśmy do pańskiej całkowitej dyspozycji. Unikanie frustracji jest podstawową zasadą takiej społeczności, jak nasza. Czy zna pan nasz zwyczaj przechadzek nocnych ?

—    Obawiam się, że...

—    W Monadzie 116 żadne drzwi nie są zamykane. Nikt nie posiada żadnych przedmiotów wartościowych i jesteśmy bardzo Wyrobie ni społecznie. Mamy zwyczaj wchodzić nocą do innych mieszkań. W ten sposób stale zmieniamy partnerów; żony zwykłe pozostają wr domach. a wędrują mężowie, chociaż nie jest to absolutnie regułą. Każdy z nas ma zawsze dostęp do każdego innego dorosłego członka naszej społeczności.

—    Dziwne — mówi Gortman. — Sądziłem, że w społeczeństwie, gdzie jest tak dużo ludzi, winien się raczej

rozwinąć przesadny kult odosobnienia, a nie przesadna

swoboda.

—    W pierwszych latach istnienia monad tendencje odosobnienia miały wielu zwolenników. Z czasem wygasły one całkowicie. Niech nam Bóg błogosławi! Unikanie

frustracji jest naszym naczelnym celem, w przeciwnym bowiem razie narastałyby napięcia. Odosobnienie równa się frustracji.

—Może pan więc pójść do każdego pokoju w tym olbrzymim gmachu i spać z..

—    Nie w całym gmachu —przerwał Mattern. — Tylko w Szanghaju. Jesteśmy przeciwni pozamiejskim przechadzkom nocnym. — Zachichotał cicho. — Nałożyliśmy na siebie kilka drobnych restrykcji. To po to, aby nam wolność nie obrzydła.

Gortman patrzy na Principessę. Ma przepaskę na biodrach i metalową czaszę na lewej piersi. Jest szczupła ale przepysznie zbudowana i mimo że macierzyństwo skończyło się już dla niej bezpowrotnie, nic nie straciła z wdzięku młodości. Mattern mimo wszystko jest z niej bardzo dumny.

—    Czy możemy już iść na obchód gmachu? — zapytuje. Wychodzą. Gortman już w drzwiach kłania się z wdziękiem Principessie. Na korytarzu gość mówi:

—Widzę, że pańska rodzina jest nieco mniej liczna, niż to przewiduje norma.

Jest to skandalicznie niegrzeczne stwierdzenie, ale Mattern wykazuje maksimum wyrozumiałości dla tego faux pas.

—    Mielibyśmy z pewnością więcej dzieci — odpowiada łagodnie — ale moja żona została chirurgicznie pozbawiona płodności. To był dla nas wielki cios.

—    Zawsze ceniliście tu wielkie rodziny?

—    Cenimy życie. Tworzenie nowego życia jest najwyższą cnotą. Zapobieganie temu — największym grzechem. Wszyscy kochamy nasz rojny światek. Czy panu

— 35 —