kem52

Hermod 104

Rusów Osantriksa, a w Pieśni o Ni be! migach (około 1200 r.) jako Helche, dobra, cnot liwa i piękna pierwsza żona Et żela (At lego); po jej naturalnej śmierci władca Hunów poślubił Kriemhilt (Gudrun). Ilerkja ma swój historyczny pierwowzór w głównej małżonce Attyli noszącej imię Kreka lub Korka, o której we fragmentarycznie zachowanym dziele Historia bizantyńska i czyny Allyli pisał (fr. 8) Priskos z Panion, dyplomata i wybitny historyk wschodniorzymski, w 448 r. uczestniczący w poselstwie wysłanym przez cesarza Teodozjusza II (408-450) na dwór Attyli.

HERMOD (.Hermódr - „Odważny”, „Męski”), niewątpliwie bóg, ale nigdy nie liczony ani do —> Asów, ani do —> Wanów, syn —> Od i na (matka nie jest znana). Podjął się pertraktacji z —» Hel¹ w sprawie wypuszczenia (wykupienia) —> Baldra z    Niflheimu. Dziewięć

dni jechał na Odinowym siwku —> Sleip-nirze przez ciemne doliny, nim dotarł do mostu -» Gjallarbru i spotkał olbrzymkę--strażniczkę —> Modgud. Boski wierzcho-wiec przeskoczył wrota krainy zmarłych,

1 lerrnod zaś odnalazł Baldra i jego małżonkę, —> Nannę, oraz spędził z nimi noc. Następnego dnia opowiedział Hel o rozpaczy bogów i prosił o zwolnienie swego przyrodniego brata, ale władczyni Podziemia postawiła warunek, że wszystko co istnieje na ziemi, musi opłakać jego śmierć. Brat i bratowa odprowadzili I łermoda do wrót i tam Baldr wręczył mu —> Draupnir dla Odina, Nanna zaś przekazała swoją chustę dla —> Frigg oraz pierścień dla —> Fu lii. Po powrocie do siedzi by bogów, —> Asgardu, Hermod przekazał decyzję Hel bogom, którzy natychmiast zarządzili powszechną żałobę (zob. Thokk), Odin zaś hełmem i pancerzem wynagrodził svna za trud.

Zdaje się, że wyprawa Hermoda oraz otrzymana za nią nagroda pozostają w związku z wyobrażeniem, iż miejscem pobytu boga była    Wal hal la: wedle Pieśni o Haka-

nie Eywinda zwanego skdldaspillir („Sprawca Zguby Skaldów”) Hermod wraz z Odinem i —> Bragim witał przybyłego do niebiańskiej komnaty Ha kona Dobrego (zin. ok. 960 r.).

Wyprawa Hermoda do krainy zmarłych ir^ liczne paralele w indoeuropejskich mitolo. giach. Świat pozagrobowy - z różnych powodów - odwiedzili m.in. Herakles, Odyseusz, Eneasz, Soslan i Cuchulainn, a dla wywie-dzenia stamtąd bliskiej osoby wyprawę pod-jęli Dionizos i Orfeusz, przy czym ostateczne niepowodzenie przedsięwzięcia tego drugie-go czyni go osobliwie bliskim Hermodowi.

HeRWÓR (Hervqr)_t tytułowa bohaterka Sagi o Ilerwór znanej także jako Saga o Heid reku, królewna hreidgocka, córka    Heid-

ręka, przyrodnia siostra —> Angantyra* i —> I Iloda, dziewica-wojowniczka, która na własną prośbę i za niechętną zgodą Angan-tyra osiadła w twierdzy leżącej w pobliżu lasu —> Myrkwid-, na pograniczu huńsko* -hreidgockim. Pierwsza stawiła czoła najazdowi Hunów dowodzonych przez Hu ni lego i Hloda i zginęła w walce. Z pogromu uszedł jedynie opiekun dziewczyny Ormar (Orman), który o tragicznych wydarzeniach doniósł Angantyrowi.

Imię Hcrvąr wyprowadza się z *Harivam - „Patronka Wojsk”, więc nawiązuje ono do wojowniczego charakteru dziewczyny. Zob. Alwitr.

HERWÓR AlWITR: zob. Alwitr.

HlLD (Hildr - „Bitwa”, „Walka”),O zob. Hedin i Hild.

© Zob. Brynhild.

HlLDISWINI (Hildismni- „Bojowy Wieprz*), należący do —> Freyji dzik o złotej szczecinie, wierzchowiec bogini, nieznane bliżej arcy dzieło sztuki kowalskiej wykonane przez eh# karły; —» Daina¹ i —> Nabbiego.

N iewąt p 1 i w i e Hild iswin i by ł d ubletefl —> Gullinborsliego i jako taki stanowił jeden z symboli płodności. Zob. zwierzęta.

HlMINBJÓRG (Jliminbjąrg - „Niebiańska Góra”), stanowiący własność —> HeimdaU' pałac w siedzibie bogów, —> Asgardzie. B¹¹' dowla została wzniesiona „na skraju nie' ba”, u wejścia na most —> Bifrost.

HlMINGLAWA (Himinglanm - „N iebiań-ski Blask”), jedna z —> córek Ran, znana / Młodszej liddy ( Język poezji) Snorricgo Stur-lusona.

HlMINHRJOD (Himinhrjódr - „Prujący [Rogami] Niebo”), potężny, czarny byk (uxi, oxi)_y własność olbrzyma Hymira, wspomniany w Młodszej Eddzie (Omamienie Gylfiegó) i - bez podania imienia - w staro-eddaicznej Pieśni o Hymirze. —» Thor, podczas pobytu u Hymira, wybrał sobie Hi-minhrjoda na przynętę przed rybacką wyprawą z olbrzymem i ściął zwierzę albo własnoręcznie skręcił mu kark. Na przyczepiony do wielkiego wędziska łeb byka Thor wziął —» Midgardsorma i potwór byłby zginął, gdyby przerażony Hymir nie przeciął w popłochu liny wędy.

Na podstawie znaczenia imienia byka sądzi się, że w wierzeniach północnoger-mańskich było to pierwotnie zwierzę rozrywające („prujące”) rogami chmury i w ten sposób powodujące opady deszczowe. Jeśli lak, to nie jest wykluczone, że Himinhrjod stanowił „jótunowy” (zob. Jótunowie) odpowiednik „boskiego” —> Eikthyrnira.

HjADNINGOWIE: zob. Hedin i Hild.

HjALLI (Hjalli), stary i tchórzliwy kucharz na dworze —> At lego-. Z rozkazu władcy wycięto mu serce, które na misie pokazano -»Gun narów i utrzymując, że jest to organ jego brata —> Hogniego~. Bohater nie dał się jednak zwieść, bo serce drżało bardzo, a „drżało dwa razy więcej, gdy było w piersi”. Wedle staroeddaicznej Grenlandzkiej pieśni o At lim Hjalli z płaczem błagał o życie obiecując, że będzie wykonywał najgorsze prace, aż zniecierpliwiony lamentami tchórza Hogni przymusił oprawców do porzucenia nieszczęśnika i wykonania wyroku na nim samym.

HjALMGUNNAR (Hjalmgunnan), największy wojownik swego czasu, stary król, który zmier zył się w walce z młodym Agna-renr\ Choć zwycięstwo przyrzekł mu sam —» Odin, Agnarowi pomogła —» walkyria —> Sigrdrifa (albo —> Brynhild) i zabiła Hjalmgunnara. Za tę niesubordynację Odin ukarał ją magicznym snem.

HjALPREK (lłjaljyrekr), król duński, ojciec —> Alfa¹. Udzielił schronienia —> Reginowi i oddał mu na wychowanie synowskiego pasierba, —» Sigurda. Z królewskiego tabunu Sigurd wybrał sobie konia, sławnego Graniego. Dla Sigurda I I jalprek wyposażył też okręt, na którym młodzieniec popłynął przeciw —» Lyngwiemu, by pomścić śmierć ojca (zob. zemsta).

HjALTI: zob. Hótt.

HjÓRDIS (Hjąrdis - „Disa Miecza”; zob. disy), piękna córka —> Eylimiego-, siostra mędrca —> Gripira. Ojej rękę zabiegał młody —> Lyngwi, ale ona wybrała sławnego, choć starzejącego się już —> Sigmunda¹. Wzgardzony zalotnik najechał ziemie szczęśliwszego konkurenta i Sigmund zginął w walce. Umierając przekazał brzemiennej małżonce swój złamany przez —» Od i na miecz (hjqrr) zalecając, by zachowała broń dla mającego narodzić się syna. Wraz z pewną dworką umknęła Lyngwiemu i znalazła schronienie na dworze króla —» Hjalpreka, ale ukrywała się pod szatą służącej, podczas gdy wierna dziewka udawała panią. Obie nie grały swoich ról najlepiej i syn Hjalpreka, —» Alf¹, domyślił się podstępu. Hjórdis wydała na świat syna--pogrobowca, —> Sigurda, a następnie została żoną Alfa. Dotrzymała słowa danego pierwszemu małżonkowi i gdy Sigurd dorósł, wręczyła mu złamany miecz ojcowski, —» Regin zaś przekuł broń na nowo. W ten sposób powstał sławny —» Gram.

HjÓRWARD (Hj()rvardr), król Glasislundu w Norwegii, małżonek trzech pięknych kobiet, które dały mu trzech synów: Alfhild (Alfhildr) urodziła mężowi —> 1 łedina, Sareid (S(rreiór) - Humlunga i wreszcie Sinrjod (Sinrjód) - Hymlinga. Hjorward poprzysiągł jednak, że poślubi jeszcze najpiękniejszą