Kwas zas1315

604 l VI

604 l VI

- 6,l*log

* 6.1 + log 16,3

a a

Wlttjąc cztery zaburzcnto równowagi kwnso-wiwmd«jwej, naloty hu; zastanowić, co jest przyczyną pierwotną, a co wtórną (txn, klrtry parametr )«*•»! zmienną zalotna zmieniającą się w tym aamym kierunku co zmiana pierwotna, ale w mniejszym stopniu) w każdym t tych przypadków.

W kwaśny metabolicznej amianą pierwotną jcat obniżenie |HCO_s |, a zmianą kompensacyjną jest obniżenie l\xy tylko jedna para wartości ąlf> zmienia stę w taki apMdb> W »asadowicv metaboliczne) zmianą piei wolną jest ivstw\ łsrenir |HCO_s |. a zmianą kompensacyjną wzrost 1\\\ tylko jedna para wartości ilh slanewi tak\ wkład W kwasnv oddechowi zmianą pierwotną test rnnwt rv\y a zmianą kompens*e\joą jest podwyt s*w |łk\\ V tyfco rodna para wartości ( A^> stanów. i*k! nkfed W zasadowej oddechowi »»vM*ą pierwotną *e*l obniżenie t\w. a moną k\vn|Vrt$iKs.v»ą obniżenie HO\ V' V,- v\. ■»* AS *«». w. ąO *mzc-w* nh * lata npenrih

$ęk ikano-słodi    IR    $4

\ _s ‘ \ $    : *Mta> twa *gy cbowpo

«> s , . ■ ,\v. vSs'k-.wMę-Jay w ,V’< aVv-.V■••■a .V\ wór-fc wripę<wt •łsV iswi    tesi>ssą*te z w«w»

jn* Skwwsos*

49

* 14.7 au

Następnie korzystając i równania Henderso-na-Hasselbakha, można obliczyć pH:

pH

14.7 mmol/1 0,09 mmol/1

- 6.1 + Ul •731.

Ten chory ma częściowo skompensowaną kwaalcę metaboliczną. Należy zauważyć, tc stosunek |I1C(), J/S * Pco, wynosi 16,3, co wakazuje na znaczną odpowiedź wentylacyjną (hlpcrwcntylncję). tkk więc tym razem kwasica metaboliczna jest częściowo akom penaowana hlperwentylncją.

2tł. Odpowiedź prawidłowa: C |rozdz. 37 I 11 1 b. III C. IV 11; tnb. 371; ryc. 37-3J. Większość wydzielonych jonów H' (ponad 4000 mKq w ciągu doby) jest buforowani w świetle kanalików przez HCO, i ulega tr absorpcji. 'tylko ta część H\ która łączy się » buforami nie węgla nowymi (HPO,² lub NHj) jest wydalana. co powoduje chwianie no-wxvh jonów HCO, do płynów uslrojowwh. Katabolizm glutaminy jest także zwtą»*nv ; wydzieleniem i wwtalemom NH, co piw wadzi do wMwwirema nowych jonów H0t\,, Tak wtęc połączenie 11 z buforami mnmi n»J )k\\ me tylko zapewni* zatitymamr )K\Y , *)ę roonief prowadzi do zwięksrom* ,1K\\. 'i wv kiwi poprze* dodaniedonuj ro w\vh w,n-w c>wwę^wew\vK.,Jen.\ 1) wwi* Kv i »,vwai to w ^ wo połącrome z br Moam* v omactyc pt*e» po***-. ^ JW.V4V .vi: śitv^v aawwiroeci .nwk,: a-.*\s

-aewęgy » suvMk Onikwśm* pH mvn we

dotftMć** iMtotUMę* o jjwaKfc H wmwftjck a NaienM*-

50. v.VJps'wtoia prav>wlk»ww A _v<0

l A '£ b U> (2H- l^utlcuck węgla w oigj -imię iiiajdiyc się wv wsayslbch skladrukich wsuuecAHBjrch w punklas'h A-K NjjwięiMj caęsc CO, xokv?k> ^:i_s) zawarta jest jedaui, w kryształach macierzy kostnej w postaci węglanów sodu oraz wapnia. Pozostała 7, te HC0₃ znajdujący się w otoczce urodnej by-droksyapatytow. W tkance kostnej znajduje się około 50 razy więcej węglanów rnz suma rycznie w przestrzeni zewnątrz- i wewnątn-komórkowej.

31. Odpowiedz prawidłowa: C Irozdz. 27 111 A. J 1; rozdz. 37 111 A; ryc. 27-3, 37-1, 37-2|. W kanalikach bliższych większość jonów H+ jest wydzielana do płynu kanalikowego pomocą przeciwtransportera Na‘-H*. Jony

- tu ♦ k*

łączą się z HC0₃ i ostatecznie tworzą C0₂ i wodę. Dwutlenek węgla dyfunduje do komórek kanalików bliższych, w których dochodzi do rrayntczy H_zC0₃ i jego dysocjacji na H’ i HCOj. Jony HC0₃ wychodzą z komórek przez błonę podstawnoboczną transportowane za pomocą współtransportu 3HCO,-lNa'. Anhydraza węglanowa obecna zarówno na luminnlnej powierzchni błony komórkowej, jak i wewnątrz komórek nnblonkn kanalików ułatwia odwodnienie (światło kanalika) oraz uwodnienie (wewnątrzkomórkowe) kwasu węgłowego. Najważniejszym pod względem Ilościowym buforem moczu jest HCO_s\

32. Odpmiiedś prawidłowa: A |n>zdz. 38 U U: IV W 2 b: rotd*. 39 V H; tab. 3M, 38-4; m\ 38-5, 39-11. Parametrem, który zmienił się najbardziej u tego pacjenta, jest ciśnienie ix*ivj*lne CO_} ON'"?)- l\xv obniżyło o podczas gdx (HOO, ) zmniejszyło się o 46V IV dane wsk*»»VM na msadwricę .vkŃ\ hox* ą yys'xx\>dox* aną w tym xx\y\*dku hi pMWMyłacM związaną * Kifcsycanyy.i dmbt-s*Wcx**now. Hiyokapm* !\x^ wun-krew    zwv»K>s;a UnA&Ywą

aekwv?ę łl v c\x zwstąje ł*K*.xvx»a-.xa .* łK\\ ’• vKvVv.i do Kw\,v -s.» CO*kj mrmy Nv\\ j •c.nv5*".;v pH krun hęł-*\x? tejpo vx*sx«ta »K\i»a wyfcojye s rowu* i a Ke <*de    vak.w

13 ramoU 0.3 uunol, 1

- 6,1 + log 43.3 * 6.1 + 1,6 •7.7.

Należy zauważyć, że zxviększeme (HCO/l/ S • Pco, jest zmianą charakteryzującą stany alkalozy. Natomiast w szczególnym wypadku zasadowicy metabolicznej dochodzi do zwiększenia [HC0₃~|, CO, oraz pH krwi tętniczej.

33- 38. Odpowiedzi prawidłowe: 33-B,

34- C, 35-D, 36-E, 37-B, 38-B |rozdz. 34 IV B 2, 3; rozdz. 38 I E 3; IV A-B; rozdz. 39 IV-VI; ryc. 38-5, 38-7, 388|. Badany B ma kwasicę oddechową częściowo skompensowaną przez nerki. Kwasica oddechowa jest związana ze wzrostem Pco₂, co prowadzi do zmniejszenia IHCO, 1/S • Pco_r a w związku z tym do spadku pH. Jeżeli rośnie Pco_}, to musi dojść do wzrostu |HC0, ), ponieważ kwas H₃C0₃ ulega dysocjacji w czasie uwad-niania C0₂. Nerki odpowiadają zatrzymaniem jonów [HCOj 11 zwiększoną sekrecją jonów H\ Kwas jest wydalany z nerek w postaci jonów HjPO, oraz NH₄\

Badany C ma kwasicę metaboliczną częściowo skompensowaną przez płuca Kwasr ca metaboliczna oznacza, że pierwotną zmianą jest obniżenie |HC0,), co zmniejsza |HCO_s /$ - l\xx_?, a w związku z tym także pH. (HOO, 1 m«xże się tmmcjszw na skutek dodania jonów H' łub utraty HO.), . Kompensacja oddechowa polega na wwfcie wutyłivji są\wk\xdew»nim rv\\v..vr,K-rs ob wwłowwh i ,vsi\\tk^,.'wxvh cłiem.ióN-eyęón'* pod wjf^uow. *mxsre H.

P ma (wesiowąy^wsną wwę »etaK\vsH- t\i» twer »:.vs;

l pewcAjc    ,5K\\ ',8

l\\y a » iuaąsiu • tym wkwi pH K.wajww sjk;ji csWecfcowa ?o*efa *» wrtsoszettłu we*tyk*o* pęchernk.-wej. <v w\wvhąe te*-deoęję «hx uałwsm F\\\ (takiej teode*.^ me UXi u Knitae^* l\

Rteuay $ uu zasadowKę oddechową <aę-sciowo shompeusowaaą przez wikv Zasado-wica oddechowa jest wiwoŁuu obmzemeui Pcu,. co powoduje zw*ększeme [HCO, L $ Pcw., a w związku z tym wzrost pil. Kompensacja nerkowa odbywa się przez zwiększenie wydalania HCOj'.

Badany B ma zarówno największą ilość rozpuszczonego C0„ jak i największą całkowitą zawartość C0_r Ilość rozpuszczonego CO, można określić z iloczynu Pol (mm Hg) i stałej rozpuszczalności dla C0_r Ś:

ilość rozpuszczonego C0₂ - S • Pco,

• 0,03 • 60 ■ 1,8 mmoljl.